عبیدالله (عبدالله) بن حصین ازدی

از سرهنگان لشگر عمر بن سعد و از عناصر خبیث در کربلا که از عطش حسین بن علی (ع) و یارانش اظهار خوشحالی می نمود!
او را از قبیله «بجیله» می دانند.
روز هفتم محرم سال 61 هـ.ق، در نهضت حسینی در کربلا که عمربن سعد به دستور «ابن زیاد» آب فرات را بر سپاه حسینی بست و بسیاری از لشگرش را در اطراف آنجا فرستاد تا میان حسین و یارانش با آب، مانع شدند، «عبدالله بن حصین ازدی» در میان لشگر عمر سعد حاضر بود آنان را در اینکار همراهی و به این عمل، افتخار می کرد.
از بین قبیله بجیله با صدای بلند فریاد زد و گفت: «ای حسین، این آب را که همرنگ آسمان می بینی، به خدا قطره ای از آن را نچشی تا از تشنگی بمیرید.»
حسین بن علی (ع) او را نفرین کرد و فرمود: «خدایا او را از تشنگی بکش و هرگز او را نیامرز!» (طبری)

پایان زندگی ننگین او
حمید بن مسلم تاریخ نگار کربلا روایت می کند:
«من بعد از واقعه کربلا او را (عبدالله بن حصین ازدی) که بیمار بود، ملاقات کردم و به آن خدائی که معبودی جز او نیست، دیدم آب می آشامید تا شکمش پر می شد، آنگاه آن را قی می کرد (برمی گرداند) و فریاد می زد: تشنه ام، تشنه ام دوباره آب می خورد تا شکمش بالا می آمد و باز فریاد می زد: العطش، العطش و سیراب نمی شد. و دائما همین کارش بود تا جانش در آمد و هلاک شد.» (لعنة الله علیه)


منابع :

  1. حاج شیخ عباس قمی- نفس‌المهموم

  2. شیخ مفید- ارشاد- جلد 2

  3. سید محمد شیرازی- فرهنگ عاشورا

https://tahoor.com/FA/Article/PrintView/116859