نزدیک ترین افراد به ابراهیم علیه السلام در زمان های مختلف

خداوند در سوره آل عمران می فرماید: «ان أولى الناس بابراهیم للذین اتبعوه و هذا النبى و الذین امنوا والله ولى المؤمنین؛ سزاوارترین مردم به ابراهیم آنهایى هسند که از او پیروى کردند و (در زمان، عصر او به مکتب او وفادار بودند، همچنین) این پیامبر و کسانى که (به او) ایمان آوردند (از همه سزاوارترند) و خداوند ولى و سرپرست مؤمنان است.» (آل عمران/ 68) از آیه استفاده مى شود که حضرت ابراهیم (ع) باید در پیروى از حق معیار آیندگان قرار گیرند، و معلوم است که از میان همه آیندگان کسانى به آن جناب نزدیکترند که در پیروى حق او را معیار قرار دهند و از او پیروى کنند و متصف به پابندى دینى باشند که آن جناب آورده و از میان تمامى مردم در عصر نزول قرآن، پیامبر اسلام و کسانى که به پیامبر اسلام ایمان آوردند به حضرت ابراهیم (ع) نزدیکتر از دیگرانند، زیرا تنها اینان بودند که بر طریقه اسلامى مى زیستند که ابراهیم (ع) بر آن طریقه زندگى مى کرد.
که البته این پیروى محدود به زمان خاصى نیست. از آیه شریفه مورد بحث به خوبى استفاده مى شود که مدل ابراهیم (ع) در حق گرایى، مخصوص زمان خاصى نیست، زیرا او الگویى است فراتر از زمان، الگویى انسانیت و عبودیت که زنگ زمان بر او مؤثر نمى افتد، گواه این ادعا آیه اى است که قرن ها پس از رحلت آن پیامبر عظیم الشأن مى فرماید نزدیک ترین و سزاوارترین مردم به ابراهیم کسانى هستند که از او پیروى مى کنند و مدل خودشان را از او گرفته اند، و سپس حضرت خاتم الانبیاء محمد مصطفى (ص) را که فلسفه و راز آفرینش است، و تمامى انسان هاى که در زمان آن حضرت و پس از وى تا قیام قیامت مؤمن به او مى شوند را سزاوارترین و نزدیک ترین افراد به حضرت ابراهیم (ع) معرفى مى کند و پیامبر اسلام (ص) و پیروانش را در میان تمامى انسان هاى اعصار مختلف، نزدیک ترین افراد به حضرت ابراهیم (ع) در حق گرایى و آیین توحیدى او مى داند.
پس حضرت ابراهیم (ع) مدل و الگویى است که مرز زمان و اشخاص (ولو مانند خاتم الانبیاء باشد) را پشت سر مى گذارد و همیشه تراوت و نو بودن خود را حفظ مى نماید و هیچ گاه پیشرفت هاى مادى، معنوى و علمى بشر سبب نمى شود که الگوى ابراهیمى، نافع و سعادت بخش بودنش را از دست بدهد. و نیز از آیه استفاده مى شود «الذین امنوا» حتى فرهنگ ها و ملیت ها مختلف نیز مى توانند آن حضرت را الگو قرار دهند و از او پیروى نمایند، بنابراین هیچ یک از زمان، مکان، فرهنگ و ملیت ها نمى تواند مانع در الگوگیرى محسوب شوند و این مطلب اختصاص به آن جناب ندارد بشر تا به حال کسانى را الگو قرار داده که از ملیت خودش نبوده و یا در زمان و مکان خودش نبوده، پس هیچ یک از موارد مذکور مانع حقیقى محسوب نمى شود.
علاوه بر آیه مذکور در قرآن کریم ده ها آیه دیگر وجود دارد که به پیروى از آیین و مسلک حضرت ابراهیم (ع) و یا پیامبران دیگر دستور داده است که چند مورد آن عبارت است از: «ثم اوحینا الیک ان اتبع ملة ابراهیم حنیفا؛ سپس به تو وحى فرستادیم که از آیین ابراهیم (که ایمانى خالص داشت) پیروى کن.» (نحل/ 123) «قل صدق الله فاتبعوا ملة ابراهیم حنیفا؛ بگو خدا راست گفته (و اینها در آیین ابراهیم نبوده) بنابراین از آیین ابراهیم پیروى کنید که به حق گرایش داشت.» (آل عمران/ 95)
خداوند می فرماید: «و اتبع ملة ابراهیم حنیفا؛ پیروى از آیین خالص و پاک ابراهیم کن.» (نساء/ 125) و می فرماید: «و اتبعت ملة آبائى ابراهیم و اسحاق و یعقوب؛ آيين پدرانم ابراهيم و اسحاق و يعقوب را پيروى نموده ‏ام.» (یوسف/ 38) و نیز آیاتى وجود دارد که به پیروى از وحى و کتب آسمانى دستور مى دهد.