هویت واقعی طایفه یأجوج و مأجوج

درباره طائفه یأجوج و مأجوج در دو مورد در قرآن کریم آمده است:
اول: در سوره کهف که داستان ذوالقرنین را بیان می کند.
دوم: در سوره أنبیاء، آیه 96 و 97: «حتی إذا فتحت یأجوج و مأجوج و هم من کل حدب ینسلون و اقترب الوعد الحق فإذا هی شـاخصة أبصـار الذین کفروا یـاویلنا قد کنا فی غفلة من هـاذا بل کنا ظـالمین»؛ تا وقتی که (راه) یأجوج و مأجوج گشوده شود و آنها از هر بلندی بتازند. و آن وعده راستین (قیامت) نزدیک می شود و به ناگاه چشمان کسانی که کافر شدند خیره می شود و می گویند ای وای بر ما که از این روز غافل بودیم! بلکه ما ستمگر بوده ایم.(أنبیاء/ 96).
در مواضعی از کتب عهد عتیق، نامی از این دو طائفه برده شده است. در تورات به «مأجوج» و «جوج و مأجوج» ذکر شده اند.
در إصحاح دهم از سفر تکوین و کتاب حزقیال، إصحاح 38 و 39، و در رؤیای یوحنا در إصحاح 20 مطالبی آمده است که دلالت دارد بر آنکه مأجوج یا جوج و مأجوج یک امت یا امتهائی بوده اند که در شمال آسیا در اراضی معموره ساکن و قاطن بوده اند، و آنان افرادی بودند که اهل جنگ و حرب بوده و به جنگ و فتنه و غارت اشتغال داشته اند. و بنابراین، چنین به نظر می رسد که کلمه یأجوج و مأجوج عبری باشد ولیکن اصل این دو کلمه عبری نیست بلکه از لغات خارج به عبری وارد شده است، زیرا این دو کلمه در یونانی به گاگ و ماگاگ تلفظ می شود و در ترجمه سبعینی تورات و سائر لغات اروپائی نیز بدین قسم آمده است. و از مسلمات تاریخ است که ناحیه شمال شرقی آسیا که دشت ها و مرتفعات شمال چین است، محل توطن طوائف بزرگی از بیابانی های وحشی بوده که پیوسته بر عددشان اضافه می شده و بر نفراتشان افزوده می گشته است. و آنگاه بر امتهای مجاور خود مثل چینی ها حمله می کردند و چه بسا از چین گذشته و به کشورهای وسط آسیا و کشورهای نزدیک آسیا می رسیدند و از آنجا به شمال اروپا میرفتند. و بعضی از آنان در همان اراضی غارت شده توطن می نمودند مانند اغلب ساکنین اروپای شمالی که آنجا را شهر خود انتخاب نموده و کم کم متمدن شده و به زراعت و صناعت مشغول می شدند، و برخی دیگر پس از غارت مراجعت نموده و سپس حمله و غارت می کردند. و بعضی گفته اند: یأجوج و مأجوج امتی هستند که در جزء شمالی از آسیا ساکن بوده اند، و شهرهای آنان از تبت و چین تا اقیانوس منجمد شمالی ادامه داشته و غربا تا بلاد ترکستان می رسیده است.
و این قول از «فاکهة الخلفاء» و «تهذیب الاخلاق» ابن مسکویه و «رسائل اخوان الصفا» نقل شده است. اما از نقطه نظر بحث در تطورات الفاظ می توان گفت که اصل چینی آن، منگوک یا منچوگ بوده است و سپس به عبرانی و عربی به یأجوج و مأجوج درآمده و در یونانی به گوک و ماگوگ آمده است. و از مشابهت کامل بین ماگوگ و منگوگ می توان حکم کرد که این کلمه از لفظ چینی منگوگ تطور یافته است، همچنانکه منغول و مغول از تطورات آن است.
پس یأجوج و مأجوج همانا طائفه مغول هستند که از روزگاران قدیم در شمال شرقی آسیا سکونت داشته و این امت بزرگ گاهی بر چین هجوم می بردند و گاهی از طریق داریال قفقاز به ارمنستان و شمال ایران حمله می آوردند، و گاهی بعد از بنای سد به شمال اروپا حمله ور می شدند و در نزد آنها به سیت معروفند. و از ایشانند جماعتی که به روم حمله می بردند و در این مرتبه دولت رومان ساقط شد و یونانیان آنها را سی تهین می گویند و همین نام در کتیبه داریوش در استخر فارس ذکر شده است. از کتب عهد عتیق استفاده می شود که این امت مفسد از سکنه دورترین نواحی شمالی بوده اند.


منابع :

  1. مرتضی مطهری- معادشناسی- جلد 4- صفحه 94-92

https://tahoor.com/fa/Article/PrintView/25539