آثار و ویژگی های دوره امامت

دوره ی 250 ساله ی هدایت دوم الهی(امامت)، دارای آثار و ویژگی های بسیار مهم بود که مناسب است به شماری از انها اشاره کنیم:

1- اشراف بر مصون ماندن کلیت قرآن.

2- حضور در مرزهای پاسداشت کرامت انسان.

3- در مرتبه ی اول قرار دادن ارزش ها.

4- نشر «علم صحیح الهی»، در طوفانهای شدید مخالفتهای قدرتمندانه ی سیاسی.

5- نشر «علم صحیح الهی»، در کورانهای سهمگین تهاجم های گوناگون فرهنگی.

6- مقابله ی کارساز، با فقیه نمایان، مفسر نمایان، معلم نمایان عن=مل و اخلاق، دستگیران طریقتهای سریناگاری، گنوسی، اورفئوسی، و التقاطی، در حوزه ی اسلام.

7- افشاگری در برابر فقیه نمایان درباری، و فتواهای مخالف قرآن و احادیث نبوی آنان؛ و زهد شاعران نمایشی، و صوفی مشربان ویرانگر بنیانهای سلوک قرآنی.

8- عرضه ی احتجاجات قوی در عرصه ی مباحث امامت و سیاست.

9- عرضه ی احتجاجات قوی، در عرصه ی مباحث الهیات قرآنی، در توحید ذات متعال، و علم و اراده ی ذات مقدس، و جبر و اختیار و بدا و دعا و... در برابر فیلسوفان و متکلمان معتزلی و اشعری و ظاهریون و...

10- تربیت اصحابی تجسم تقوی و علم، قله های افراشته ی بحث و مناظره، در راه احقاق حق و احیای عدل.

11- تشویق اصحاب فاضل و اهل قلم –از دوره ی امام صادق(ع) به بعد-به نوشتن رد بر فلسفه ی وارداتی یونانی و تهاجم فرهنگی.

12- نشان دادن آثار تربیت قرآنی، در زندگی و تعامل با مردم.

13- نشان دادن اخلاق محمدی، در سلوک با انسان جامعه.

14- مقاومتهای مرامی تعیین کننده، در برابر قدرتهای سفاک، جبار و سلطه طلب.

15- رو کردن شگردهای نفوذیان در دربار خلافت، که به زیان اسلام و مسلمین کار می کردند.

16- نفوذ دادن افرادی بسیار کارآمد و لایق، در نظامهای قدرت، به سود طبقات مستضعف و محروم و مظلوم (امثال علی این یقطین).

17- پرورش چریکهای جان بر کف، و زمنیه سازی برای درگیری های مقطعی با قدرت خلافت، به منظور مطلق نشدن قدرت و خرد نشدن مردم و اسلام.

18- فرستادن افراد تربیت شده و لایق، برای ایجاد مراکز علمی، در درون سرزمین خلافت، و نشر حقایق قرآنی و احکام صحیح اسلامی (فقه اهل بیت «ع»).

19- ایجاد ارتباط غیر مستقیم، با آگاهان ملل و اقوام.

20- استفاده از موفقیت حج و شرافت مکان مکه ی مکرمه و مشاعر الهی، و سخنرانی های بیدار کننده، برای علما و فقهای غرق در دنیا، و نزدیک به ستمگران و غافل از تکلیف.

21- نوشتن نامه های آتشین و آکنده از محتواهای قرآنی و تربیتی، در ابعاد ساختن انسان قرآنی و جامعه ی قرآنی برای علما و فقهای غرق در دنیا، و نزدیک به ستمگران و غافل از تکلیف.

22- دادن آگاهی های سیاسی به مردم، برای مقابله با حکومت های عدالت سوز و حق ستیز

23- کمک های مؤثر به خانواده های محروم برای حفظ آنها از گرایش به دستگاه قدرت، و سقوط دینی و اخلاقی و سیاسی.

24- نظارت مستقیم و غیر مستقیم و مرئی و غیر مرئی، بر تربیت شیعه، و نوشتن نامه هایی مملؤ از حکمت و تربیت و آداب قرآنی و صیرورتهای انسانی برای شیعیان سرزمینها.

25- تشویق عنصر هنر و شعر، و تشجیع شاعران به انواع مختلف، برای گسترش هر چه بیشتر معرفت حق و عدل در میان امت، به زبان شعر و هنر.

26- بیدارگری های حیاتی، با ایجاد «شوک»، در مفکره ی امت، از راه اقدامهای مناسب، حتی تشویق قیامتهای مقطعی... تا غفلت سیاسی، و رکورد اجتماعی و ستگیری در تکلیف – که قدرت مسلط آن را می خواست- در همه ی امت رسوخ نیابد.

27- تأکید بر حفظ «وحدت امت» (بویژه با حضور قدرتهای همجوار کشور اسلامی، یا ایادی بدخواه در درون مسلمین)، و مصون ماندن کلیت مسلمانان از تفرقه های اسلام برانداز.

28- ایجاد هراس در دستگا خلافت، تا عوامل قدرت و سیاست، بویژه نفوذیان ادیان بیگانه، و زنادقه ی پیرامون دربار خلفا نتوانند هرگونه زیانی که می خواهند به اسلام و مسلمین وارد آورند.

29- گسترش روح حماسه و آمادگی های لازم در شیعه ی متعهد، برای حفظ موجودیت حق.

30- و امر بسیار مهم، نظام مند ساختن معارف حقه و حیانی و تعالیم عالیه ی قرآنی، در چارچوب «دعاها»، «مناجات» و «زیارات»... تا بوسیله ی این سه سرمایه ی فرهنگی–اعتقادی، و سیاسی-اجتماعی، و تربیتی-اخلاقی و مبارزاتی-حماسی قوی و تأثیرگذار، هرگونه انحراف و التقاطی از ساحت عرشی این حقایق هماره مشعشع، و هماره دمنده ی روح حق و عدل، و هماره ویرانگر بنیاد باطل و ظلم، دور ماند.

و روشن است که این نظام دهی، در فرهنگ سازی، و ابقاء فرهنگ صحیح در امت، کاری در حد اعجاز است، وگرنه بر دارایی فوق العاده غنی و قوی، از قرآن کریم است. و این معصوم است که معلم این روش است، بنگرید به نمونه هایی مانند «دعای عرفه»، «دعای پس از زیارت  عاشورا»، «دعای شب عید فطر»، زیارت حضرت امیر(ع) در روز مبعث»، «صحیفه ی سجادیه» و...

منـابـع

کلیــد واژه هــا