مراحل کشف اصول علمی توسط دانشمندان

علم مبتنی بر دو چیز است: فرضیه و آزمون. در ذهن یک عالم برای کشف و تفسیر یک پدیده، اول فرضیه ای نقش می بندد و سپس آن را در عمل، در لابراتوار مورد آزمایش قرار می دهد. اگر آزمایش آن را تایید کرد به صورت یک اصل علمی مورد قبول واقع می شود و تا فرضیه دیگر جامع تری که آزمون ها بهتر آن را تایید کند پدید نیامده است آن اصل علمی به اعتبار خود باقی است و به محض وارد شدن فرضیه ای جامع تر میدان را برای او خالی می کند.
علم به این طریق به کشف علت ها و کشف آثار و معلول ها می پردازد، با آزمایش عملی، علت چیزی و یا اثر و معلول چیزی را کشف می کند و باز به سراغ علت آن علت و معلول آن معلول می رود و تا حد ممکن به کشف خود ادامه می دهد.
کار علم از آن جهت که بر آزمون عملی مبتنی است، مزایایی دارد و نارسایی هایی. بزرگ ترین مزیت کشفیات علمی این است که دقیق و جزئی و مشخص است. علم قادر است که درباره یک موجود جزئی هزاران اطلاع به انسان بدهد، از یک برگ درخت دفتری از معرفت بسازد، دیگر اینکه چون قوانین خاص هر موجود را به بشر می شناساند، راه تصرف و تسلط بشر بر آن موجود را به او می نمایاند و از این راه، صنعت و تکنیک را به وجود می آورد.