عبدالله بن ابی المحل

از افراد وابسته به دربار «عبیدالله بن زیاد» در کوفه.
نامش، عبدالله بن ابی المحل بن حزام بن... عامر بن کلاب! و بعضی مقاتل نام او را جریربن عبدالله بن مخلد الکلابی گویند.
در قبیله بنی کلاب و برادرزاده حضرت ام البنین، مادر اباالفضل العباس (ع) بود و در واقع با آن حضرت خویشی و قرابت نزدیک داشت.
او در حماسه کربلا، آن جایی مطرح شده که پیشنهادی به «عبیدالله بن زیاد» برای امان نامه داده است.
ماجرا در زمانی است که ابن زیاد، از مماشات عمربن سعد با حسین بن علی (ع) بسیار آزرده خاطر شد و تصمیم گرفت به سختی با او برخورد کند لذا روز نهم محرم سال 61 هـ.ق، نامه ای به شمربن ذی الجوشن داد تا آن را به عمر سعد در کربلا برساند.
عبدالله بن ابی المحل که آنجا در کنار ابن زیاد بود، گفت: «ای امیر، خواهرزادگان ما (عباس، عبدالله، جعفر و عثمان، 4 برادر و فرزندان علی (ع))؛ (چون از یک قبیله بودند، همدیگر را خواهرزاده گفته اند)، همراه با حسین بن علی هستند، اگر صلاح می دانی امان نامه ای برای آنها بنویس.»
عبیدالله آن پیشنهاد را قبول کرد و گفت: «به چشم!» و به کاتب خودش دستور داد تا امانی نوشت.
عبدالله بن ابی المحل نامه را توسط پیک که نامش را مورخین، «کزمان [کرمان]» گفته اند به کربلا فرستاد. وی پس از ورود به کربلا متن امان نامه را برای آن برادران (فرزندان ام البنین) خواند و گفت: «این نامه امانی است که خالوی شما (عبدالله بن ابی المحل) برایتان فرستاده است.»
آن جوانان گفتند «به دایی ما سلام برسان و بگوی: ما را به امان شما نیازی نیست. امان خداوند از امان پسر سمیه (ابن زیاد) بهتر است.»