کیفر قتل عمد و سوء استفاده از قرآن

کیفر کسى که از روى عمد شخصى را بکشد
1- «عن أبان عمن أخبره عن أبی عبدالله ع أنه سئل عمن قتل نفسا متعمدا قال جزاؤه جهنم؛ ابان، از قول یک راوى نقل کرده است که از امام صادق (ع) در مورد (کیفر) کسى که عمدا (با اراده قبلى) دیگرى را بکشد، پرسیدند. حضرت فرمود: کیفر او، آتش (دوزخ) است».
2- «عن حمران قال قلت لأبی جعفر ع قول الله عز و جل- من أجل ذلک کتبنا على بنی إسرائیل أنه من قتل نفسا بغیر نفس أو فساد فی الأرض فکأنما قتل الناس جمیعا و إنما قتل واحدا فقال یوضع فی موضع من جهنم إلیه ینتهی شدة عذاب أهلها لو قتل الناس جمیعا کان إنما یدخل ذلک المکان قلت فإن قتل آخر قال یضاعف علیه؛ حمران روایت کند که: از امام باقر (ع) در مورد معناى این کلام خداوندى که (در سوره مائده آیه 32) مى فرماید: «به همین خاطر بر (قوم) بنى اسرائیل نوشتیم که اگر کسى دیگرى را بدون گناه و نه از جهت گرفتن قصاص و یا فتنه اى که بر پاى کرده است (از روى عمد) در زمین بکشد، به منزله آن است که تمام مردم را کشته باشد» پرسیدم، که چگونه تمام مردم را کشته در حالى که بیش از یکنفر را به قتل نرسانیده است؟! حضرت فرمود: (در روز قیامت) او را در منطقه اى از جهنم قرار مى دهند که دوزخیان دشوارترین عذاب الهى را در آنجا مى بینند، و اگر همه مردم را (هم) بکشد، به همان قسمت از دوزخ رهسپار مى گردد. پرسیدم: اگر شخص دیگرى را هم بکشد؟! فرمود: عذابش دو برابر مى گردد».
3- «عن جابر بن یزید عن أبی عبدالله ع قال أول ما یحکم الله تعالى فی القیامة الدماء فیوقف ابنی آدم فیفصل بینهما ثم الذین یلونهم من أصحاب الدماء حتى لا یبقى منهم أحد ثم الناس بعد ذلک فیأتی المقتول قاتله فیشخب دمه فی وجهه فیقول هذا قتلنی فیقول أنت قتلته فلا یستطیع أن یکتم الله حدیثا؛ جابربن یزید از امام محمدباقر (ع) روایت کرده است که فرمود: اولین چیزى که خداوند در روز قیامت درباره آن قضاوت مى کند خونهاى ریخته شده است (قتلها)، ابتدا دو فرزند آدم را (در پیشگاه عدل الهى) نگاه مى دارند و به حساب آنان مى رسند و در میان آن دو قضاوت مى کنند، سپس به حساب دیگران یکى پس از دیگرى مى رسند تا کسى از این گروه باقى نماند، و بعد نوبت به سایر مردم مى رسد. (در آن روز) آن که کشته شده است به سراغ کشنده خود مى رود -در حالى که خون از روى صورتش جارى است- و مى گوید: (خدایا!) این بود که مرا (به ناحق) کشت، خداوند از او مى پرسد: تو او را کشتى؟! و قاتل نمى تواند حقیقت امر را از خداوند پنهان سازد و کشتن او را انکار نماید. (و پس از اقرار به قتل، به کیفر عمل زشت خود مى رسد)».
4- «عن سعید الأزرق عن أبی عبدالله ع فی رجل قتل رجلا مؤمنا یقال له مت أی میتة شئت إن شئت یهودیا و إن شئت نصرانیا و إن شئت مجوسیا؛ سعید ازرق نقل کرده است که امام صادق (ع) درباره کسى که انسان مؤمنى را بکشد، فرمود: (به هنگام مرگ) به او گفته مى شود: به هر دینى که مى خواهى بمیر! خواهى یهودى یا نصرانى و یا مجوسى».
5- «عن أبی الجارود عن محمد بن علی ع قال ما من نفس تقتل برة و لا فاجرة إلا و هی تحشر یوم القیامة معلقا بقاتله بیده الیمنى و رأسه بیده الیسرى و أوداجه تشخب دما یقول یا رب سل هذا فیم قتلنی فإن کان قتله فی طاعة الله یثیب القاتل و ذهب بالمقتول إلى النار و إن کان فی طاعة فلان قیل له اقتله کما قتلک ثم یفعل الله فیهما بعد مشیته؛ ابوالجارود از امام محمدباقر (ع) روایت کرده است که فرمود: تردیدى در این نیست که در روز قیامت، هر مقتولى -خواه نیکوکار و خواه بدکار- در حالى (از گور خود) برانگیخته مى شود که خود را با دست راست به کشنده خود آویزان نموده و با دست چپش سر خود را حمل کرده -و از رگهاى گلویش (هنوز) خون جارى است- مى گوید: پروردگارا! از این بپرس چرا مرا کشته است؟! اگر قاتل، او را طبق احکام الهى (و بر اساس موازین شرعى) کشته باشد، به پاداش این کار، بهشت را به او ارزانى دارد و مقتول را رهسپار دوزخ مى سازند، ولى اگر او را (براى خوش آمد و یا) طبق دستور فلانى او را کشته باشد، به مقتول گفته مى شود که: (به کیفر این کار، تو نیز) او را بکش به همان شکلى که تو را کشته است. سپس خداوند بدان گونه که اراده حکیمانه اش اقتضا کند، با آن دو رفتار مى نماید».
6- «عن حفص بن البختری عن أبی عبدالله ع قال إن امرأة عذبت فی هرة ربطتها حتى ماتت عطشا؛ حفص بن بخترى از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: همانا زنى را به خاطر گربه اى که آن را بسته و از تشنگى جان سپرده بود، عذاب کردند».
7- «عن الحلبی عن أبی عبدالله ع قال قال رسول الله ص إن أعق الناس على الله تعالى من قتل غیر قاتله و من ضرب من لم یضربه؛ حلبى از امام صادق (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: براستى که سرکش ترین و گستاخ ترین مردم نسبت به خدا کسى است که غیر قاتل خود را کشته باشد، و نیز کسى را مورد ضرب قرار دهد که با او این رفتار را نداشته است».
8- «عن سلیمان بن خالد قال سمعت أبا عبدالله ع یقول أوحى الله تعالى إلى موسى بن عمران أن یا موسى قل للملإ من بنی إسرائیل إیاکم و قتل النفس الحرام بغیر حق فإن من قتل منکم نفسا فی الدنیا قتلته فی النار مائة ألف قتلة مثل قتل صاحبه؛ سلیمان بن خالد نقل کرده است که از امام صادق (ع) شنیدم که فرمود: خداوند متعال به موسى بن عمران وحى فرمود: اى موسى! به بزرگان بنى اسرائیل بگو که: شما را از کشتن انسانى که کشتن او حرام است بر حذر مى دارم، زیرا هر یک از شما که در این دنیا کسى را (به ناحق) بکشد، او را (به مکافات این عمل نکوهیده) صد هزار بار به همان طرزى که آن (بیگناه) را کشته است، در آتش خواهم کشت».
9- «عن عبد الرحمن بن أسلم عنه قال قال أبو جعفر ع من قتل مؤمنا متعمدا أثبت الله تعالى علیه جمیع الذنوب و برئ المقتول منها و ذلک قول الله تعالى أرید أن تبوء بإثمی و إثمک فتکون من أصحاب النار؛ عبدالرحمن بن اسلم، از قول پدرش، از امام باقر (ع) روایت کرده است که فرمود: کسى که مؤمنى را عمدا بکشد خداوند متعال تمام گناهان مقتول را در نامه اعمال قاتل مى نویسد، و مقتول را از (کیفر) گناهانى که کرده است معاف مى دارد، و این مفاد همان کلام خداوند است که (در سوره مائده آیه 29) مى فرماید: «من اراده کرده ام که تو (آنقدر) بار گناهان من و خود را بر دوش بکشى، که در شمار دوزخیان باشى». (و این آیه، گفتار فرزندان حضرت آدم (ع) را بازگو مى کند)».

کیفر کسى که قرآن را وسیله کسب روزى خود قرار دهد
«عن السکونی عن جعفر بن محمد عن أبیه عن آبائه ع قال من قرأ القرآن لیأکل به الناس جاء یوم القیامة و وجهه عظم لا لحم فیه؛ سکونى از امام صادق (ع)، و آن حضرت از پدران بزرگوارش (ع) روایت کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: کسى که تلاوت قرآن را وسیله کسب روزى خود قرار دهد (مردم را بدوشد) در روز قیامت با چهره اى استخوانى -بدون گوشت- محشور مى گردد».

کیفر کسى که به ناروا بعضى از آیات قرآنى را با آیات دیگر تفسیر کند
«عن القاسم بن سلیمان عن أبی عبدالله ع قال قال أبی ع ما ضرب رجل القرآن بعضه ببعض إلا کفر؛ قاسم بن سلیمان از امام صادق (ع)، و آن حضرت از پدر بزرگوارش روایت کرده است که فرمود: هیچ کس قسمتى از قرآن را (به ناروا) به قسمت دیگرى از آن نزد (تفسیر و معنى نکرد) مگر آنکه کافر شود (و از دین اسلام بیرون رفت)».

کیفر کسى که به هنگام سفر، بطور عمدى نماز چهار رکعتى بخواند
«عن محمد بن أحمد بن یحیى رفعه إلى أبی عبدالله ع قال من صلى فی سفر أربع رکعات متعمدا فأنا إلى الله تعالى بری ء منه؛ محمدبن احمدبن یحیى -بى آنکه از راویان پیش از خود نام ببرد- از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: کسى که در سفر نماز خود را عمدا تمام بخواند (نمازهاى چهار رکعتى را به همان صورت بخواند) من در پیشگاه خداوند از او بیزارى مى جویم».