رجاء بن ابی ضحاک

«رجاء بن ابی ضحاک خراسانی» از مردم خراسان و از خویشاوندان فضل بن سهل سرخسی بود.
او از کارگزاران بنی عباس بود و به مأمون و معتصم خدمت کرد و در سال 226 در دمشق به دست علی بن اسحاق کشته شد.
مأمون او را به مدینه فرستاد تا امام رضا (ع) را به خراسان بیاورد.

کشته شدن رجاء
در سال 226 هـ.ق علی بن اسحاق بن یحیی بن معلی که در دمشق کارهای دیوانی داشت و از طرف صولی ارتکین مأمور کارهای مالی بود، ناگهان بر رجاء بن ابی ضحاک تاخت و او را کشت.
رجاء در دمشق مأمور اداره خراج شام بود و با علی بن اسحاق اختلافی پیدا کرد و جانش را از دست داد.
علی بن اسحاق بعد از این که رجاء را از پا درآورد، خود را به دیوانگی زد و حرکاتی از خود نشان می داد که معلوم بود او عقل خود را از دست داده است، و بعد خود را به احمد بن ابی دؤاد که از رجال بزرگ دربار عباسی بود رسانید و او هم واسطه شد و اسحاق از زندان خلاص شد.
به این وسیله مرد ظالمی که امام رضا (ع) را با جبر و زور به خراسان کشید، خود این چنین خوار کشته شد و قاتلش هم آزاد شد.
از او فرزندی به نام «محسن بن رجاء» باقی ماند که طبری در تاریخ می نویسد: «او در راه سامرا با علی (قاتل پدرش) برخورد می کرد ولی نمی توانست کاری درباره او انجام دهد.»
ظاهرا فرزندش، محسن، مرد عیاش و فاسدی بوده و در منطقه مخرم بغداد که رجال و اعیان و اشراف در آن سکونت می کردند، منزل داشت.
دعبل خزاعی و بختری در اشعار خود او را به بی عقلی یاد کرده اند.