شکست ناپذیر بودن اعجاز

در طبیعت و نظام مادی و محسوس ما، هر موجودی قابل شکست است و برای هر چیزی، ضدی است که او را شکست میدهد و از پا درمی آورد. این سخن مورد تأیید عقل و وحی است. در کتاب الغارات که از کتب قدیم امامیه است نقل شده که علی (ع) در جواب کسی که از قویترین و سختترین مخلوق خدا پرسید فرمودند: «إن أشد خلق الله عشره: الجبال الرواسی، والحدید تنحت به الجبال، والنار تأکل الحدید والماء یطفیء النار، والسحاب المسخر بین السماء والأرض یحمل الماء، والریح تقل السحاب، والإنسان یغلب الریح یتقیها بیدیه و یذهب لحاجته، والسکر یغلب الإنسان، والنوم یغلب السکر، والهم یغلب النوم فأشد خلق ربک الهم؛ شدیدترین مخلوقات خدا ده چیز هستند: کوههای مستحکم و ثابت که آهن بر آن چیره می شود، و آتش که آهن را می خورد، و آب که آتش را خاموش می کند، و ابر که آب را حمل می کند، و باد که ابرها را فشرده می کند، و انسان که بر باد غالب می شود، و مستی که بر انسان چیره می شود، و خواب که مستی را مغلوب می کند، و غم و اندوه که بر خواب غلبه می کند؛ پس سخت ترین مخلوق خداوند غم و اندوه است». معجزه از این قانون مستثناست و چیزی در جهان وجود ندارد که بتواند معجزه را شکست دهد و سر این شکست ناپذیری در آن است که معجزه به یک مبدأ شکست ناپذیر متکی است که همان قدرت لایزال و بی بدیل خداوند باشد. معجزه از نفس کامل و ولی الله نشئت می گیرد که ارتباط و دسترسی او به مبادی عالیه‌ ماورای طبیعت، به مراتب بیشتر از دسترسی دیگران است. بر اساس آیه کریمه ای که می فرماید: «وإن من شیء إلا عندنا خزائنه وما ننزله إلا بقدر معلوم؛ هیچ موجودی نیست مگر اینکه ریشه در مخزن الهی دارد و از آنجا تغذیه می شود» (حجر/ 21).
حال اگر موجودی بتواند خودش مخزن الهی شود و یا کلیددار آن خزینه باشد، یقینا زمام همه‌ کارها با اذن خداوند به دست او خواهد بود. انسان کاملی که ولی الله است، جزء کلیدداران مخزن غیب است و مظهر «وعنده مفاتح الغیب؛ کلیدهای غیب به اذن خداوند در دست اوست» (انعام/ 59). وقتی که یکی از شئون ائمه این است که صندوق علم حق هستند چنانکه فرمودند: «نحن عیبة علمه» (معانی‌ الاخبار، ص 35، ح 5). یا در ذیل آیه‌ کریمه‌: «ولله الأسماء الحسنی؛ و نامهاى نيكو به خدا اختصاص دارد» (اعراف/ 180) می فرمایند: «نحن الأسماء الحسنی» یعنی در مقام اسمای فعلیه، ما مظهر آن اسمای فعلیه هستیم، در این صورت دیگر امکان ندارد که اعجاز چنین انسان کاملی شکست پذیر باشد. به همین جهت خداوند فرمود: «کتب الله لأغلبن أنا ورسلی؛ وخداوند مقرر داشته است که: قطعا من و فرستادگانم پیروز گردیم» (مجادله/ 21). «ولقد سبقت کلمتنا لعبادنا المرسلین* إنهم لهم المنصورون* وإن جندنا لهم الغالبون؛ و قطعا وعده نصرت ما برای بندگان فرستاده شده ما از پیش مسلم شده است* که آنان حتما یاری شدگانند* و سپاه ما بی تردید همانها پیروزند» (صافات/ 171-173). رسولان الهی و بندگان محض خداوند که از خودی خود گذشته‌ اند، هیچ گاه مغلوب و شکست خورده نخواهند بود اگرچه ممکن است به فیض شهادت نایل گردند، ولی دین آنها و داعیه آنان و دعوت اینان ابطال شدنی نیست.