نوزادهای جانوران پستاندار

نوزادهای پستانداران، همان که دمی چند، از ولادتشان گذشت، به جنبش درآمده می خیزند و بو می کشند تا خود را در آغوش مادر جای دهند. آنها می کوشند پستان مادر را پیدا کرده تا با حرکت لبهای خود شیر بمکند و تغذیه کنند. تنها کمکی که از طرف مادر پس از زائیدن به آنها می شود، همان لیسیدن آنها است وگرنه هیچ گونه کمک دیگری از طرف مادر به نوزادان نمی شود. آیا این حرکت کردن را در آغاز ولادت چه کسی به این نوزادان تعلیم کرده است؟ آیا بوی مادر را که به آنها شناسانیده؟ آیا پستان مادر را که به آنها نشان داده تا بدانند آن است که شیر می دهد و اعضای دیگر مادر شیر ندارد؟ آیا حرکت لب و مکیدن شیر و بلعیدن آن را چه کسی به آنها یاد داده است؟ آیا این تعلیمات قبل از ولادت شده یا بعد از آن؟ اگر معلم این درسها پدر یا مادر باشند که خود آنها از درک این معنی عاجزند و قابلیت تعلیم در نوزاد مفقود است. جنین در شکم مادر نمی خیزد و راه نمی رود و از دهان غذا نمی خورد، بلکه به وسیله ناف تغذی می کند. پس نوزاد در حالت جنینی این تعلیمات را نگرفته است اگر فرض کنیم که جنین قابل تعلیم و تربیت است.
البته نوزاد جانوران پستاندار، این کارها را به وسیله غریزه انجام می دهد. آیا این غریزه را که به این نوزاد داده است؟ چرا غریزه های دیگر را نداد؟ چون غریزه، خودبخود نمی تواند پیدا شود، به طور قطع پدید آورنده ای دارد. پدید آورنده ای که نیاز نوزاد را به این وظائف طبیعی دانسته و به وی عنایت کرده است. پدید آورنده ای که می دانسته، نوزاد به غریزه های دیگر نیاز ندارد. پدید آورنده ای که دانا است و توانا و کریم است و در ذات او بخل راه ندارد.