ساعت های آسمانی

ساعتی را می بینیم که به طور دقیق کار می کند، وقت را خوب نشان می دهد. آیا می توان گفت که این ساعت خودش موجود شده و سازنده ای نداشته است؟! هرگز؛ بلکه عقل سالم آن را نشانه سازنده ای بزرگ و دانشمند می داند. ماه آسمان برای ما سال را به دوازده بخش تقسیم می کند که ما هر بخشی را ماه می نامیم و همان هر ماهی را به سی بخش تقسیم می کند که هر بخشی را شبانه روز می نامیم. کشاورزان ما، مقدار ساعات و دقایق را از روی حرکت ستارگان آسمان، به طور دقیق تعیین می کنند و آن را مقیاس برای آبیاری قرار می دهند. آیا این ساعتهای آسمانی که هزاران سال است این گونه دقیق کار می کنند و پس از این هم، سالیان درازی که مقدارش نامعلوم است کار خواهند کرد، و در تمام این مدت، نه نیازی به تعمیر داشته و دارند، و نه گردی بر چرخهایشان نشسته که نیازی به تمیز کردن داشته باشند، و نه سائیدگی در آنها پیدا شده که احتیاج به تعویض باشد و نه دقیقه ای تند رفته اند و نه ثانیه ای کند، نشانه ای از مخترعی دانا و سازنده ای توانا و جاویدان نمی باشد؟ آیا وجدان باانصاف نمی گوید بایستی در برابر این سازنده بزرگ و این دانش عظیم و این نیروی شگرف سر تعظیم فرود آورد؟