شگفتی های زبان

وقتی که غذا وارد دهان میشود، زبان آنرا به زیر دندانها هدایت می کند. دندانها به کار می افتند و غذا را می برند و می درند و خرد می کنند. در اینوقت چشمه های ششگانه دهان به فوران می آیند و هر یک مایع مخصوصی از خود بیرون داده، بزاق را تشکیل می دهند تا جویدن غذا را تکمیل کند. آنگاه زبان غذاهای جویده شده را به عقب رانده و غذاهای جویده نشده را دوباره به آنها تحویل میدهد و همان عمل تکرار می شود. زبان، در کار خود، آنقدر ماهر است که با آنکه پیوسته در جست و خیز می باشد، بایستی همراه غذا پی در پی جویده شود، ولی خود را از نیش دندانها نگهداری می کند. چنانچه بسیار کم رخ می دهد که کسی زبان خود را بجود. آری همه این کارها در ظرف چند ثانیه انجام می شود و نوبت به لقمه دومین می رسید.
این وضع منظم را چه کسی در دهان ما بوجود آورده است؟ خودمان؟ نه. پدر و مادرمان؟ نه. تصادف هم همگانی نمیشود که تمام انسانها و حیوانهای دهان دار و دندان دار چنین باشند. ماده هم نمی تواند؛ چون نه غذا را می شناسد و نه دندان و نه زبان را و نه چشمه های جوشان دهان را. پس که کرده است؟ او! آری چون جز او کسی دیگر چنین دانش و قدرتی ندارد.