برچیده شدن دنیا در قیامت

در هنگام ظهور قیامت صَعْقَه که بر مردم زده میشود و بنای دنیا برچیده میشود و دنیا مضمحل می گردد، آن را نفخ در صور نمی گویند؛ بلکه در بعضی از آیات قرآن به صَیْحَه تعبیر شده است ولیکن نه صیحه برزخی: «إِن کَانَتْ إِلاَّ صَیْحَةً وَ'حِدَةً فَإِذَا هُمْ خَـ'مِدُونَ؛ برای برچیدن اساس دنیا غیر از یک صیحه چیز دگری نیست؛ که بلافاصله و درنگ، همه افسرده و ساکت و خمود و مرده اند» (یس/ 29)
«مَا یَنظُرُونَ إِلاَّ صَیْحَةً و'حِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَ هُمْ یَخِصِّمُونَ * فَلاَ یَسْتَطِیعُونَ تَوْصِیَةً وَ لاَ إِلَی' أَهْلِهِمْ یَرْجِعُونَ؛ هیچ ترقب و انتظاری را ندارند مگر یک صیحه واحده که در حالی که آنها با یکدیگر خصومت می کنند آنها را فرا گیرد؛ به طوری که قدرت بر وصیت کردن و یا رجوع و ملاقات خانواده خود را نیز نداشته باشند» (یس/ 49-50)
پس بنابراین، سه صیحه زده می شود: یک صیحه دنیوی و دو نفخ صور: نفخ اماته و نفخ احیاء. اما آن صیحه دنیوی که در اثر آن مردم روی زمین می میرند، در قرآن مجید تعبیر به صاخَه شده است: «فَإِذَا جَآءَتِ الصَّآخَّةُ * یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ * وَ أُمِّهِ وَ أَبِیهِ * وَ صَـ'حِبَتِهِ وَ بَنِیهِ؛ پس زمانی که صدای کوبنده (صاخّه) پدیدار شود، روزی است که مرد از برادرش فرار می کند و از مادرش و پدرش می گریزد و نیز از زن و فرزندانش گریزان است» (عبس/ 33-36)
و نیز از آن تعبیر به نَقْر و زَجْر شده است: «فَإِذَا نُقِرَ فِی النَّاقُورِ * فَذَ ' لِکَ یَوْمَئِذٍ یَوْمٌ عَسِیرٌ * عَلَی الْکَـ'فِرِینَ غَیْرُ یَسِیرٍ؛ پس چون در ناقور (بوق) دمیده شود، پس آن روز، روز مشکل و سختی است و بر کافران آسان نیست» (مدثر/ 8-10)
«فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَ ' حِدَةٌ فَإِذَا هُمْ یَنظُرُونَ؛ پس غیر از یک زجره ای نیست که همه زنده شده و نگاه می کنند» (صافات/ 19) و نیز به ندای منادی از آن سخن رفته است: «وَ اسْتَمِعْ یَوْمَ یُنَادِ الْمُنَادِ مِن مَکَانٍ قَرِیبٍ؛ و استماع کن در روزی که منادی از مکان نزدیک ندا می کند» (ق/ 41)