شفاعت برای اهل محبت است، نه اهل عداوت

ملاک و معیار سعادت و تقرب و قبولی اعمال، ایمان صحیح و عقیده متین و استوار و نیت پاک و محبت به دین و اولیای دین است، و مناط و میزان شقاوت و بازگشت اعمال و نادیده گرفتن و به گمی منتهی شدن، عقیده فاسد و نیت آلوده و ایمان با شائبه و عدم محبت به دین و اولیای دین است. آری اگر کسی در مقابل رسول الله بایستد و با او محاجه کند و فرمان او را به احترام با جان و دل نخرد، نماز خواندن، روزه گرفتن و لباس زاهدانه پوشیدن چه ثمری دارد؟ حقا جز ملعبه و بازی چیزی نیست. اگر کسی مطیع صرف باشد و محب و دوستدار باشد و رسول الله و اهل بیت و خاصان و نزدیکان او را محترم بشمارد و به دیده اعزاز و اکرام بنگرد، گناه مختصر ناشی از شهوت، نه از انکار و استکبار کجا ضرری می رساند؟
اینجاست که بابی از معارف الهیه دینیه به روی ما باز می شود و با ادراک این حقایق در عالم نوینی از علم وارد می شویم. محبت، جان را به جان پیوند می دهد، محبت عمل محبوب را عمل محب می کند، محبت جان حبیب و محبوب را متحد می سازد، محبت معیت می آورد و بنا به خاصیت ظروف مرتبطه در شفاعت برای اهل محبت است، نه اهل عداوت؛ برای شیعیان است، نه ناصبیان. (ناصب و ناصبی کسی را گویند که علم مخالفت با آل محمد را برافراشته است و یا با آنان دشمنی می کند و سب و شتم و لعن می نماید. جمع آن نواصب است و در پارسی باید ناصبیان بگوییم.)
شفاعت، خرمن معاصی کبیره را با یک جرقه انجذاب روحی مغناطیسی آتش می زند؛ دیگر اینجا معصیت کجاست؟ شفاعت، موجب تبدیل سیئات به حسنات می گردد؛ در این وادی، خاشاک گناه و عصیان کجاست؟ آری شفاعت همچون عمل صالح، گناه را به ثواب و عصیان را به طاعت و مجرم را به مطیع مبدل می کند. «إلا من تاب و امن و عمل عملا صالحا فأولئک یبدل الله سیـاتهم حسنات؛ مگر کسی که توبه کند و ایمان آورد و کار شایسته کند پس آنانند که خدا بدیهایشان را به حسنات تبدیل می کند.» (فرقان/ 70)
آری همانطور که عمل صالح موجب تقویت روح و جان آدمی است و موجب صعود کلم طیب و روان طاهر انسان به سوی خداست که فرمود: «إلیه یصعد الکلم الطیـب والعمل الصالح یرفعه؛ سخنان پاکیزه به سوی او بالا می رود و عمل صالح، آن را بالا می برد.» (فاطر/ 10) همین طور شفاعت موجب ارتقاء کلم طیب به سوی خداست؛ کلم طیب ایمان مؤمن است و شفاعت آنرا به سوی خدا بالا می کشد و شفاعت جانشین و خلیفه عمل صالح می گردد؛ پس شفاعت، گناهکاران را به نیکوکاران ملحق می کند اما نه هر گناهکاری را بلکه گناهکار از مؤمنین را که با اولیای دین پیوند و ربط دارند و جذب و انجذاب مغناطیسی بین ارواح آنان برقرار است.
ایمان به خدا از خداست و خداوند در جهنم نیست و نمی سوزد، مؤمن نیز در جهنم نمی تواند بوده باشد و بسوزد؛ آلودگی های او به گناه، در اثر شفاعت مبدل به حسنات می گردد. «فأولئک یدخلون الجنة یرزقون فیها بغیر حساب؛ آنها داخل بهشت شده در آنجا بی حساب روزی داده می شوند.» (غافر/ 40) شفاعت موجب لحوق گناهکاران از مؤمنین است به صالحان از مؤمنین. شفاعت موجب تقویت روح و نفس انسانی مؤمن است، در اثر کمک و امداد خارجی برای رفع موانع و عوارض. شفاعت برداشتن حجاب و پرده، بین حبیب و محبوب است که به واسطه حصول کدورت زنگار کثرت پیدا شده است.