اهمیت زراعت و کشاورزی در اسلام

کشاورزی که به وسیله آن مواد غذائی  جامعه تهیه می شود، به جهت اهمیتی که دارد، یکی از پسندیده ترین کارهاست و به همین سبب در اسلام مورد توجه قرار  گرفته است.

امام باقر (ع) فرمود: «بهترین کارها زراعت است که سود آن عاید عموم می شود و از محصول آن همگان (نیکوکاران و بدکاران) ارتزاق می کنند.»

امام صادق (ع) می فرماید: «هیچ کاری نزد خداوند محبوبتر از زراعت نیست، تمام پیامبران خدا کشاورز بودند، جز ادریس که کارش دوزندگی بود.» باز امام صادق (ع) فرمود: «زراعت کنید و درخت بکارید به خدا سوگند هیچ عملی مباح تر و پاکیزه تر از آن نیست ( و گذشت زمان آن را از بین نخواهد برد). در آخر زمان پس از خروج دجال نیز مردم زراعت می کنند و درخت می نشانند.» باز آن حضرت فرمود: «کشاورزان گنج های مردم هستند چیزهای پاکیزه می کارند، خداوند آنها را  روز قیامت محشور می سازد که از لحاظ مقام بهترین مردم هستند و از لحاظ منزلت نیز نزدیکترین آنان می باشند و آنها در آن روز، خجسته گان نامیده می شوند.»  

رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: «مسلمانی که درختی غرس یا زراعتی سبز نماید مردم و طیور و چرندگان از آن بخورند برای او اجر و پاداشی دارد.»

امیرمومنان علی (ع) می فرماید: «کسی که آب و خاک در اختیار دارد و نیروی خود را برای بهره برداری به کار نمی بندد و با فقر و گدائی روزگار خود را می گذراند، نفرین و لعنت خدا بر او باد.»

آری اسلام به کشاورزی و درختکاری آنچنان اهمیت می دهد که حتی در آخرین لحظات جهان به پیروان خود می گوید: فعالیت کشاورزی را ترک نکنند و از نیروی طبیعی حداکثر بهره برداری را بنمایند. یکی از رهبران اسلام می فرماید: «اگر انقراض عالم و به هم ریختن منظومه شمسی برسد، یکی از شماها، نهال درختی در دست دارید، چنانچه به اندازه کاشتن آن فرصت باشد، آن را بکارید، یعنی فکر انقراض عالم و به پایان رسیدن جهان، شما را از این عمل شریف باز ندارد.»