معیارهای حکومت قرآنی

از خواندن و دقت آیات و احادیث وارده در شأن و فضایل علی (ع)، و درباره ی ویژگی های امام و امامت، معیارهای عمده ی «حکومت قرآنی»، در جهت دو تکلیف عمده ی فرد سازی (تربیت) و جامعه پردازی (سیاست)، بخوبی روشن می گردد:

1-حاکم قرآنی امت(امام)، باید عالم به همه ی قرآن و سنت پیامبر باشد، و مروج فرهنگ خالص قرآنی.

2-حاکم قرآنی امت، باید عالم به همه ی قرآن و سنت پیامبر باشد.

3-حاکم قرآنی امت، باید در علم و عمل و اخلاق و انسان دوستی و عدالت گستری و سیره و عملکرد، آیینه ی تمام نمای پیامبر(ص) باشد.

4-حاکم قرآنی امت، باید مؤمن ترین مسلمان و عادلترین مدیر باشد.

5- حاکم قرآنی امت، باید خود و نزدیکانش ساده زیست ترین افراد جامعه باشند.

6- حاکم قرآنی امت، باید خود و کارگزارانش و نزدیکانش از اغنیا و توانگران نباشند، و با اغنیا و توانگران همسو و همسوی نشوند...(که در این صورت، روزگار دین و دنیای مردم سیاه است).

7- حاکم قرآنی امت، باید خود و کارگزارانش، در اجرای حکم خدا و احقاق حقوق مردم، بخصوص طبقات فرودست و مستضعف، هیچ سستی روا ندارد.

8- حاکم قرآنی امت، باید هیچکس در نظر او و حکومت او با کس دیگر متفاوت نباشد.

9- حاکم قرآنی امت، باید سالمترین دستگاه قضایی و شجاع ترین و پاکترین و متواضع ترین و مؤدب ترین و انسان ترین قاضیان را داشته باشد، و قاضیان بی تربیت، و فاقد وجدان قضایی، یا دور از تربیت اسلامی و تواضع انسانی، یا رشوه خوار، یا ترسو و بزدل را، از حوزه ی قضایی به دور افکند.

10- حاکم قرآنی امت، باید فرزند و دوست و خویش نشناسد، و مقام حاکمیت را یک (امانت) بداند، نه یک (فرصت)، کمترین امکان استفاده از اموال عمومی و فرصتها ی ویژه ی اقتصادی را به فرزندان و نزدیکان حاکمیت ندهد.

11- حاکم قرآنی امت، باید امت را به «حیات طیبه» برساند، و همه را از فرهنگ و آزادی و معیشت مناسب بهره ور گرداند.

12- حاکم قرآنی امت، باید در حکومت او به احدی ظلمی نشود، و هزینه مندی بی هزینه نماند، مسلمان یا غیر مسلمان (اگر چه آن ظلم اندک باشد)، و باید قلبش جای محبت مردم باشد، نه محبت مقام.

و اینها حکمتهای اصلی امامت و وصایت است در اسلام، که اشرافیت عرب و بازار مکه، یک لحظه به آن معترف نگشت، اگرچه بظاهر در برابر کل اسلام خضوع کرد.

و دریغ بزرگتر اینکه: این حکمت (دینی-اجتماعی)، و این ایستار (انسانی-قرآنی)، آنگونه که باید تبیین نشد و شناخته نگردید، و نفسیات و منویات مختلف رجال متفاوت منش صدر اسلام، و طرح ریزیهای برخی از آنان، پیش از رحلت پیامبر(ص)، و عملکردهای آنان پس از رحلت آن حضرت، زیر ذره بین قرار نگرفت.