سیدحسین بادکوبه ای

از حکمای شیعه و مدرسان بزرگ فلسفه، کلام و عرفان. پدرش، سیدرضا پسر سیدموسی حسینی بادکوبی لاهیجی است. سال 1293 هـ ق، در قریه ی «خود دلان» از دهات شهر «باکو» به دنیا آمد. در دوران اولیه ی نوجوانی، مقدمات علوم اسلامی را از محضر پدر بزرگوارش که از علمای عالی مقام بود، فرا گرفت و بعد از فوت پدر، به تهران آمده و در مدرسه صدر اقامت کرد.
در تهران، ریاضیات را نزد «میرزا ابوالحسن جلوه» (اواخر عمر جلوه) تلمذ کرده و فلسفه و اسفار را در محضر «میرزا هاشم اشکوری» خواند و کلام را از استادان فن فرا گرفت. پس از هفت سال بهره مندی از این علوم و حکمت در تهران، به عتبات مقدسه عراق، هجرت کرده و در نجف اشرف ساکن شد. در آنجا از حوزه درسی «آخوند ملامحمد کاظم خراسانی»، در علوم نقلیه در درس اصول، و «شیخ محمدحسین مامقانی» در درس فقه، استفاده و کم کم به تدریس همین دروس مشغول شد. حوزه درسی ایشان، مجمع فضلا و اهل کمال و معرفت بود.
ایشان در نجف، در علوم عقلی و نقلی شهرت پیدا کرد و البته تدریس فلسفه اش، بیشتر از فقه مشهور شد. و کمتر کسی در آن علوم همطراز او بود. بر طبق نقل علامه آقابزرگ تهرانی؛ به دلیل احاطه بر متون فلسفی و عرفانی و قدرت تفهیم و حسن تقریر، یکی از دو استاد مسلم فلسفه نجف به شمار می رفت و مرحوم «شیخ محمدحسین غروی» چهره دیگر شاخص که در آن زمان به اطلاع بر علوم عقلیه شناخته شده بود.
این مرد بزرگ (سید حسین بادکوبه) در این راستا شاگردان بسیاری تربیت نمود که بارزترین آنها، «استاد علامه طباطبائی» صاحب تفسیر المیزان، که طبیعیات و الهیات شفا و اسفار و تمهیدالقواعد را از اول تا به آخر در نجف نزد او خواند. باید گفت که البته مقام فقهی ایشان، کاملا مورد توجه و عنایت بوده است. آقا بزرگ تهرانی شاگرد دیگر ایشان، که از برجسته ترین اساتید در علوم فقهی آن زمان در شهر نجف بودند.
از تألیفات و آثار او: حاشیه بر اسفار «صدرالمتأهلین»، حاشیه بر کتاب الشوارق و حاشیه بر کتاب طهارت «شیخ مرتضی انصاری» است. این بزرگوار سال 1358 ق در نجف اشرف، دار فانی را وداع کرد.