حجاج بن بدر (زید) سعدی

پیک خوش سرانجام
از شیعیان شهر بصره بود و از طایفه ی بنی سعد که از شاخه های قبیله ی بنی تمیم، تیره ای از اعراب عدنانی به شمار می رود.
از جنگجویان مشهور عرب بود. در جریان قیام امام حسین (ع)، مردمان شهرهای بصره و کوفه نامه هایی نوشتند مبنی بر حمایت خود از امام حسین (ع).
حجاج سعدی به اتفاق یکی از دوستانش که برخی نام او را قعنب بن عمر و برخی یزید بن مسعود نهشلی گفته اند، نامه ای را از طرف مسعود بن عمرو ازدی که از بزرگان بصره بود، از بصره به دست مبارک امام (ع) در مکه رساند و حمایت و وفاداری بصریان را اعلام کرد.
امام نیز وقتی آن نامه را خواند به حجاج فرمود «مالک، آمنک الله من الخوف و اعزک و ارواک یوم العطش الاکبر؛ تو را چه شده؟ خداوند تو را از بیم و هراس ایمنی دهد و عزت و سربلندی به تو عنایت کند و در تشنگی روز قیامت، سیرابت کند.»
آن گاه در حق دوست و همراه او نیز دعا فرمود. حجاج سعدی از همان هنگام در مکه کنار امام خود ماند تا در روز عاشورا از امام اجازه گرفت و به میدان رفت، با نبردی شجاعانه تعدادی از سربازان لشگر عمر سعد را هلاک کرد آن گاه خود از اسب به زمین افتاد و به شهادت رسید. برخی از مقاتل او را در زمره ی کسانی ذکر کرده اند که در اولین حمله و همه جانبه ی لشگر عمر سعد در صبح عاشورا به شهادت رسیدند ولی بیشتر مورخان بر این نظرند که حجاج بعد از ظهر عاشورا شهید شده است.
توضیح: در تاریخ، نام او به گونه های مختلفی چون حجاج بن بدر تمیمی سعدی، حجاج بن زید السعدی، حجاج بن بدر بصری، حجاج بن بدر سعدی بصری یا بصراوی و حجاج سعدی بصراوی حجاج بن زید تمیمی آمده است.