استفاده پیوت در باورهای مذهبی بومیان آمریکا

پیوت، ماده ایست که از گلهای کوچک بالای کاکتوس های آبی رنگی که در نواحی جنوبی تگزاس و مکزیک می روید به دست می آید. وقتی که این ماده به صورت داخلی مصرف شود موجب آثاری چون خلسه و هذیان می شود. این ماده از دوران قبل از کلمبو در مکزیک، و نیز از قرن 18 تا عصر حاضر در بین بومیان آمریکای شمالی، مصرف می شده است. یکی از مصارف آن استفاده در مراسمی بوده است که طبیعت خاص مذهبی نداشته اند. مانند برای کمک به قبایل در تعیین محل دشمنانشان، در کمک به افراد قبیله به منظور پیدا کردن اشیا و لوازم گمشده، و برای پیش بینی نتایج احتمالی اقدامات مخاطره آمیزی که به قبله پیشنهاد می شد. در حدود اواخر قرن، 19 استفاده تشریفاتی از پیوت به منظور دستیابی به نوعی بصیرت و مکاشفه دینی در بین قبایل پلینز در منطقه ی اوکلاهما ی آمریکا، شروع شد. این قبایل از ناحیه ی فروپاشی سنت ها و طرق قدیمی زندگی و سرکوب اعمال مذهبی نظیر رقص ارواح که به آنان وعده ی رهایی از زیر فشار و سرکوب سفید پوستان را می داد دچار تهدید و ویرانی شده بودند. برای قبایلی نظیر کیووا و کوماچی استفاده از پیوت به معنای این بود که هر کسی که در مراسم مربوط به آن شرکت می کرد ممکن بود به بصیرت و مکاشفه ای دست یابد. در سالهای پس از آن بسیاری از قبایل ساکن ایالات متحده آمریکا و کانادا استفاده از این ماده را شروع کردند. امروزه نیز هنوز استعمال پیوت در مراسم و آداب کلیسای بومی آمریکا مرسوم است.
دکترین پیوتیستی شامل اعتقاد به وجود یک خدای متعال می باشد که از طریق ارواحی نظیر رعد و برق با انسان ها ارتباط برقرار می کند. همچنین اعتقاد بر این است که پرنده ی رعد دعا و نیایش مردم را پیش خدا می برد. بنابراین هنگامی که افراد قبیله ای پیوت را می خورند معتقدند که این کار، آنها را قادر می سازد که با خداوند و یا ارواح نیاکان خویش ارتباط برقرار نموده و در نتیجه از ایشان قدرت روحی، هدایت، و بهبودی از مریضی را کسب نمایند. مراسم پیوتیستی معمولا در یک تی پی و یا مکانی در اطراف یک محراب خاکی هلالی شکل و یک آتش مقدس برگزار می شود. مراسم در یک شب شنبه آغاز شده و تمامی شب ادامه پیدا می کند. هدایت مراسم را یک رئیس و یا رهبر پیوت بر عهده دارد که به همراه خود کیف بند داری را حمل می کند که شامل پیوت و سایر اقلام آئین مزبور می باشد. مانند: یک زنگوله، و یا جغجغه ی کدویی که مجسم کننده ی خورشید و یا دنیاست، یک بشکه جای آب که از جنس کتری آهنی بوده و قسمتی از آن نیز از آب پر شده است، یک چوب مخصوص نواختن طبل، یک چوبدستی، یک پر عقاب برای دور نگه داشتن شرور یک سوت و یا شیپوری که از جنس استخوان بال عقاب ساخته شده، تنباکو، بخور سرو، گل مریم، و یک دلو آب. مراسم شامل نیایش، سرود، خواندن آداب مقدس خوردن پیوت، آیین های مربوط به آب و تفکر در خویش می باشد که با خوردن صبحانه در صبح روز بعد (یکشنبه) پایان می پذیرد.