ثواب سرودن شعر و گریه کردن در رثای امام حسین علیه السلام

ثواب آن که بر شهادت امام حسین (ع) و یا بر ستمى که به اهل بیت (ع) و یا به او به خاطر محبت آل الله رسیده است، بگرید
1- «عن العلاء بن المسیب عن جعفر بن محمد عن أبیه محمد بن علی عن أبیه علی بن الحسین بن علی ع قال قال الحسین صلوات الله علیه یا أبتاه ما لمن زارنا قال یا بنی من زارنی حیا و میتا و من زار أباک حیا و میتا و من زارک حیا و میتا و من زار أخاک حیا و میتا کان حقیق علی أن أزوره یوم القیامة و أخلصه من ذنوبه و أدخله الجنة؛ علاءبن مسیب، از امام صادق (ع)، از امام باقر (ع)، از امام زین العابدین (ع) روایت کرده است که: پدرم امام حسین (ع) (به رسول خدا) عرض کرد: اى پدر! پاداش کسى که ما را زیارت مى کند چیست؟ فرمود: پسرم، هر کس مرا و پدر تو را و برادر تو را و تو را در حال حیات و یا پس از مرگ (مزار ما را) زیارت کند، بر من است که در روز قیامت به زیارت او روم و او را از گناهانش نجات داده و وارد بهشت کنم».
2- «عن محمد بن مسلم عن أبی جعفر ع قال کان علی بن الحسین ع یقول أیما مؤمن دمعت عیناه لقتل الحسین ع حتى تسیل على خده بوأه الله تعالى بها فی الجنة غرفا یسکنها أحقابا و أیما مؤمن دمعت عیناه حتى تسیل على خدیه فیما مسنا من الأذى من عدونا فی الدنیا بوأه الله منزل صدق و أیما مؤمن مسه أذى فینا فدمعت عیناه حتى تسیل على خده من مضاضة أو أذى فینا صرف الله من وجهه الأذى و آمنه یوم القیامة من سخط النار؛ محمدبن مسلم از امام باقر (ع) روایت کرده است که: پدرم على بن الحسین (ع) مى فرمود: هر مؤمنى که براى کشته شدن امام حسین (ع) (آن چنان) بگرید تا قطرات اشک بر گونه اش جارى شود، خداوند او را در غرفه هاى بهشتى جاى مى دهد تا براى مدتهاى طولانى در آن سکونت کند؛ و هر مؤمنى که به خاطر آزار و اذیتى که در دنیا به ما (اهل بیت) رسیده، بگرید و قطرات اشک او بر گونه اش جارى شود، خداوند او را در بهشت در جایگاه صدق جاى مى دهد؛ و هر مؤمنى که به خاطر ما (و دفاع از آرمانهاى مقدس ما) زحمت آن را ببیند و اشک او بر رخساره اش جارى شود، خداوند او را از اذیت و رنج دور مى سازد و او را در روز قیامت از خشم خود و آتش جهنم ایمن مى گرداند».

ثواب سرودن شعر در رثاى امام حسین (ع) و گریستن و گریانیدن و تظاهر به گریه کردن
1- «عن أبی هارون المکفوف قال قال لی أبو عبد الله ع یا أبا هارون أنشدنی فی الحسین ع فأنشدته قال فقال لی أنشدنی کما ینشدون یعنی بالرقة قال فأنشدته هذا الشعر-
امرر على جدث الحسین فقل لأعظمه الزکیة
قال فبکى ثم قال زدنی فأنشدته القصیدة الأخرى قال فبکى و سمعت البکاء من خلف الستر قال فلما فرغت قال یا أبا هارون من أنشد فی الحسین ع شعرا فبکى و أبکى عشرة کتب لهم الجنة و من أنشد فی الحسین ع شعرا فبکى و أبکى خمسة کتب له الجنة و من أنشد فی الحسین ع شعرا فبکى و أبکى واحدا کتب لهم الجنة و من ذکر الحسین ع عنده فخرج من عینیه مقدار جناح ذبابة کان ثوابه على الله عز و جل و لم یرض له بدون الجنة؛ ابوهارون مکفوف روایت کرده است که امام صادق (ع) به من فرمود: اى ابا هارون! در مرثیت حسین (ع) شعرى براى من بخوان، وقتى من شروع کردم به خواندن، حضرت فرمود: نه، آن طورى که (در محافل خود) مى خوانید، بخوان! یعنى با آهنگ محزون و رقت آور. پس من این شعر را براى او خواندم:
بر قبر حسین گذر کن * و به استخوانهاى پاکش بگو
مى گوید که: حضرت گریه کرد و فرمود: باز بخوان! و من قصیده دیگرى را خواندم و حضرت گریه کرد و از پشت پرده صداى گریه (زنان) را شنیدم، وقتى فارغ شدم فرمود: اى ابا هارون! هر کس شعرى براى حسین بخواند و بگرید و ده تن را بگریاند، بهشت براى آنها ثبت خواهد شد. و هر کس براى حسین (ع) شعرى بخواند و خود بگرید و پنج نفر را بگریاند، بهشت براى آنها ثبت خواهد شد. و هر کس براى حسین (ع) شعرى بخواند و یک نفر را بگریاند، بهشت براى آنها ثبت خواهد شد. و هر کس در نزد او یادى از حسین شود و به اندازه بال مگسى اشک از چشمانش بیرون بیاید، ثوابش با خدا است و خداوند در پاداش او به کمتر از بهشت راضى نمى شود».
2- «عن أبی عمارة المنشد عن أبی عبد الله ع قال قال لی یا أبا عمارة أنشدنی للعبدی فی الحسین ع قال فأنشدته فبکى قال ثم أنشدته فبکى قال فو الله ما زلت أنشده و یبکی حتى سمعت البکاء من الدار فقال لی یا أبا عمارة من أنشد فی الحسین بن علی ع فأبکى خمسین فله الجنة و من أنشد فی الحسین ع فأبکى أربعین فله الجنة و من أنشد فی الحسین ع فأبکى ثلاثین فله الجنة و من أنشد فی الحسین ع فأبکى عشرین فله الجنة و من أنشد فی الحسین ع فأبکى عشرة فله الجنة و من أنشد فی الحسین شعرا واحدا فله الجنة و من أنشد فی الحسین ع شعرا فبکى فله الجنة و من أنشد فی الحسین ع شعرا فتباکى فله الجنة؛ ابوعماره منشد روایت کرده است که امام صادق (ع) به من فرمود: اى اباعماره! درباره حسین بن على (ع) شعرى براى من بخوان! من شعر خواندم و آن حضرت گریه کرد، باز شعرى خواندم و حضرت باز گریست، به خدا سوگند من پیوسته شعر مى خواندم و حضرت گریه مى کرد تا آنکه صداى گریه از اندرون خانه حضرت بلند شد، حضرت به من فرمود: اى اباعماره! هر کس در مرثیه حسین بن على (ع) شعرى بخواند و پنجاه نفر را بگریاند، بهشت از آن اوست؛ و هر کس در مرثیه حسین علیه السلام شعرى بخواند و چهل نفر را بگریاند، بهشت براى اوست؛ و هر کس در مرثیه حسین (ع) شعرى را بخواند و سى تن را بگریاند، پس بهشت براى اوست؛ و هر کس در مرثیه حسین (ع) شعرى را بخواند و بیست تن را بگریاند، بهشت براى اوست؛ و هر کس در مرثیه حسین (ع) شعرى بخواند و ده تن را بگریاند، بهشت براى اوست؛ و هر کس در مرثیه حسین (ع) شعرى بخواند و یک نفر را بگریاند بهشت براى اوست؛ و هر کس در مرثیه حسین (ع) شعرى بسراید و خود بگرید، بهشت براى اوست؛ و هر کس در مرثیه حسین (ع) شعرى بخواند و خود را گریان نشان دهد، بهشت براى اوست».
3- «عن صالح بن عقبة عن أبی عبد الله ع قال من أنشد فی الحسین ع بیتا من شعر فبکى و أبکى عشرة فله و لهم الجنة فلم یزل حتى قال و من أنشد فی الحسین ع شعرا فبکى و أظنه قال أو تباکى فله الجنة؛ صالح بن عقبه از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: هر کس در مرثیه حسین (ع) یک بیت شعر بخواند و بگرید و ده نفر را بگریاند، پس سزاى او و آنها (که گریه کردند) بهشت است؛ و هر کس در رثاى حسین (ع) بیتى بخواند و نه نفر را بگریاند، پاداش او و آنها بهشت است؛ پس بر همین منوال ادامه داد تا اینکه فرمود: هر کس در مرثیه حسین شعر بخواند، و بگرید، و گمان مى کنم که فرمود: یا اینکه خود را گریان نشان دهد (تباکى کند) پس بهشت براى اوست».