حادثه رجیع و بئر معونه

این دو حادثه که پس از جنگ احد رخ داد برای مسلمانان زیان بزرگی داشت و زبان منافقان را بر آنان دراز کرد. داستان حادثه رجیع از این قرار است که گروهی از طایفه عضل و قاره نزد پیغمبر آمدند و گفتند «از طایفه ما مردمی مسلمان شده اند. ما کسانی را می خواهیم که احکام دین را به ما بیاموزند.»
پیغمبر شش تن از مسلمانان را با ایشان فرستاد. آنان چون به رجیع، که آبی از بنی هذیل در ناحیه حجاز است، رسیدند به همراهان خود حمله بردند. مسلمانان از هذیل کمک خواستند اما کسی ایشان را یاری نکرد. مشرکان چهار تن از این شش تن را کشتند، و دو تن را اسیر کردند و به مکه بردند. مردم مکه این دو تن را به کین کشتگان بدر به قتل رساندند.
حادثه بــئر معونه از واقعه رجیع دلخراش تر بود. گروهی از بنی عامر نزد پیغمبر (ص) آمدند و از وی خواستند تا کسانی از اصحاب خود را به نجد بفرستد، چون امید می رود مردم نجد مسلمانان شوند. پیغمبر گفت «من از مردم نجد بر مسلمانان می ترسم.»
ابوبراء رئیس این دسته گفت «کسانی که با من به نجد می آیند در پناه من خواهند بود.»
پیغمبر (ص) چهل تن از گزیدگان مسلمانان را با او فرستاد. این گروه همین که به بـــئر معونه، که زمینی بین عامر و حـــره بنی سلیم است، رسیدند پیکی را با نامه پیغمبر (ص) نزد عامر بن طفیل فرستادند. وی نامه را نخواند و آوردنده آن را کشت. آن گاه از بنی عامر خواست که بر این دسته حمله برند اما آنان نپذیرفتند. عامر از قبیله های بنی سلیم یاری خواست و آنان پذیرفتند. در این حادثه مسلمانان این دسته، همگی جز یک تن به نام کعب بن زید، که رمقی از او مانده بود، کشته شدند. دو تن دیگر که از پس این عده آمدند، چون به محلی رسیدند که کشتگان افتاده بودند با کشندگان آنان در افتادند. از آن دو تن یک تن کشته شد و دیگری را داغ نهادند و رها کردند. آن یک تن که عمرو بن امیه نام داشت هنگام بازگشت به مدینه دو تن از بنی عامر را کشت.
حادثه معونه پیغمبر (ص) را سخت متأثر کرد. تاریخ نویسان و گردآوران سیره پیغمبر تنها به نوشتن گزارش قناعت کرده اند و علل و اسباب این حودث را متذکر نشده اند. به نظر می رسد این دو حادثه که به فاصله کمی پس از شکست مسلمانان در احد روی داد، برای آنان است که قبیله های اطراف مدینه و نیز آنان که در حجاز و اطراف مکه به سر می بردند با قریش سر و سری داشتند و به گمان خود می خواستند با چنین کارشکنی ها پیغمبر (ص) و مسلمانان را از پا در آوردند و قریش را از خود راضی سازند. دلیل آن این که دو تن از شش تن مسلمانان رجیع را که جنگ نکردند و حاضر به اسیری شدند به قبیله خود نبردند بلکه آنان را در مکه به قریش تسلیم کردند.