مصلحت های واقعه کربلا

از کار بزرگان دنیوی و سیاستمداران بعضی اوقات انسان سر در نمی آورد بنابراین بشر کوچکتر از آن است که سر از مصلحت کارهای خداوند عالم در آورد آنچه از واقعه کربلا به نظر می رسد، چند مصلحت عمده می باشد:
1- احیای دین اسلام و آشکار کردن حقیقت ایمان.
2- احقاق حق و ابطال باطل (پیش از قضیه کربلا ظاهرسازی و حقه بازی ها کرده بوده به قسمی که حق و باطل کاملا درهم بود و از هم تشخیص داده نمی شد و چه بسا حق را به جای باطل و باطل را به جای حق می گرفتند، حسین (ع) با این کارش حق را آشکار فرمود و باطل را رسوا ساخت).
3- حسین (ع) با این کار می خواهد در مقام محبت ورزی به حدی برسد که برای هیچ پیغمبری هم پیش نیامده است حتی برای ابراهیم خلیل که پس از خاتم الأنبیا اشرف است. که پس از خاتم الأنبیا از همه انبیا اشرف است. خدا می خواهد حسین (ع) را به مقام رفیعی برساند که بی سابقه است. محبت ورزی به رب العالمین، سعادتی است که برای هیچ کس این طور پیش نیامد که هرچه مورد علاقه است بدهد، از همه برای خدا صرف نظر کند؛ لذا رسول خدا (ص) به او فرمود: «برای تو نزد خدا درجه ای است که جز به سبب شهادت به آن نمی رسی.»
4- از مصالح خفیه در امضای خداوند نسبت به قضایای کربلا برکاتی است که به دیگران می رسد در دنیا و برزخ و قیامت. ضرب المثلی است که می گویند فلانی به یک تیر چند نشان می زند، خداوند با امضای قضیه کربلا چه برکت و خیراتی که عنایت فرموده از آن جمله:
قرب حق و رقت قلب.
تا قیام قیامت صحنه کربلا، دل های اهل ایمان را صید می کند. هرکس این قضایا را بخواند یا بشنود دلش را خاشع می کند، در هر مرحله ای که باشد اگر آن را ادامه دهد اهل نجات می شود. آن لحظه ای که بر حسین گریان است از گناهانش پاک می شود یعنی غفلت ها کنار زده می شود و دل به خدا نزدیک می گردد هنگامی که دلش رو به حق است. قضیه کربلا طوری است که هرکس در هر مرتبه از ایمان و عقیده باشد و آن پیشامدها را توجه کند بالأخره او را متأثر می کند.
شیخ شوشتری (علیه الرحمه) می فرماید: هرکسی را مصیبتی متأثر می کند و حسین (ع) دارای انواع و اقسام مصیبت ها است که هرکس لااقل به مصیبتی از آن متأثر می شود و مقدمه کشش و رحمتی برایش می گردد.