تأثیر یکنواختی در زندگی انسان

عده ای می گویند بهشت باید بدترین جاهای عالم هستی باشد، زیرا بهشت یک وضع یکنواخت دارد و بعلاوه در بهشت همه چیز را انسان دارد و وقتی همه چیز داشته باشد مثل این است که هیچ چیز نداشته باشد. انسان وقتی نداشته باشد بعد تلاش کند و به دست بیاورد آن وقت برایش لذت دارد والا اگر داشته باشد، مثل یک بچه اعیان می شود که از همان لحظه اولی که چشم به دنیا باز می کند موجبات خوشی برایش فراهم است، هیچ چیز برایش تازگی ندارد و چون هیچ چیز برایش تازگی ندارد لذت برایش مفهوم ندارد. برای آن بچه فقیر که پای برهنه در کوچه حرکت کرده یک جفت کفش خیلی لذت دارد. ولی آنکه اصلا برایش پابرهنگی مفهوم نداشته و درد پا برهنگی را احساس نکرده است لذت کفش داشتن را هم هرگز احساس نمی کند.
ژان ژاک روسو در کتاب امیل می گوید: کسانی که بچه های خود را غرق در نعمتها بزرگ می کنند، آنها را به شکلی بزرگ می کنند که نسبت به لذت هیچ حساسیت ندارند؛ یعنی از موجبات لذت واقعا لذت نمی برند، ولی نسبت به دردها خیلی حساسیت دارند؛ یعنی کوچکترین درد پدرشان را در می آورد.
برعکس؛ بچه هایی که از اول در میان رنجها و سختیها بزرگ شده اند، نسبت به درد، حساسیت ندارند، چون عادت کرده اند؛ یعنی تحمل سختیها برایشان آسان است و بلکه سختی را اصلا حس نمی کنند. در مقابل، کوچکترین موجبات لذت، حداکثر لذت را برایشان ایجاد می کند.