نبرد اهل حق و باطل از نظر قرآن و مولانا

از نظر قرآن مجید، از آغاز جهان همواره نبردی پیگیر میان گروه اهل حق و گروه اهل باطل، میان گروهی از طراز ابراهیم و موسی و عیسی و محمد و پیروان مؤمن آنها و گروهی از طراز نمرود و فرعون و جباران یهود و ابوسفیان و امثالهم بر پا بوده است: «لکل فرعون موسی؛ هر فرعونی موسائی در برابر خود داشته است». به تعبیر مولوی همواره دو پرچم، یکی سپید و دیگری سیاه، در جهان افراشته بوده است:
دو علم افراخت اسپید و سیاه *** آن یکی آدم دگر ابلیس راه
در میان آن دو لشگر گاه زفت *** چالش و پیکار، آنچه رفت رفت
همچنین دور دوم هابیل شد *** ضد نور پاک او قابیل شد
همچنین این دو علم از عدل و جور *** تا به نمرود آمد اندر دور دور
ضد ابراهیم گشت و خصم او *** و ان دو لشکر کین گزار و جنگجو
چون درازی جنگ آمدند ناخوشش *** فیصل آن هر دو آمد آتشش
دور دور و قرن قرن، این دو فریق *** تا به موسی و به فرعون غریق
همچنین تا دور عهد مصطفی *** با ابوجهل آن سپهدار جفا
در این نبرد و ستیزها گاهی حق و گاهی باطل پیروز بوده است، ولی البته این پیروزی ها و شکستها بستگی به یک سلسله عوامل اجتماعی، اقتصادی و اخلاقی داشته است.