توصیف روز قیامت در قرآن کریم

قرآن کریم در سوره تکویر آیات 1 تا 14 می فرماید: «اذا الشمش کورت...؛ آن زمان که خورشید از درخشش بیفتد، ستارگان بی فروغ شوند، کوه ها سیر داده شوند، شتران آبستن به حال خود رها گردند، حیوانات وحشی جمع شوند، دریاها مشتعل شوند، جان ها جفت گردند، درباره دخترانی که زنده به گور شده اند پرسش شود که به موجب چه گناهی کشته شدند؟ نامه ها گشوده شود، آسمان پراکنده شود، دوزخ افروخته گردد و بهشت نزدیک آورده شود. هر کس خواهد دانست چه آماده و حاضر کرده است.
و در جای دیگر می فرماید: «یوم تجد کل نفس ما عملت من خیر محضرا و ما عملت من سوء تود لو ان بینها و بینه امدا بعیدا؛ روزی که هر کس کارهای خود را اعم از نیک یا زشت حاضر می بیند؛ آرزو می کند که کاش بین او و بین کار زشتش مسافتی دراز فاصله می بود» (آل عمران/ 30)
یا در جای دیگری می فرماید: «یومئذ یصدر الناس اشتاتاً لیروا اعمالهم* فمن یعمل مثقال ذرة خیراً یره* و من یعمل مثقال ذرة شراً یره؛ در آن روز مردم گروه گروه بیرون می آیند تا اعمالشان به آنها ارائه شود. پس هر کس ذره ای کار نیک کند؛ یا ذره ای کار زشت کند آنرا می بیند» (زلزال/ 6-8)
و در جای دیگر می فرماید: «واتقوا یوماً ترجعون فیه الی الله ثم توفی کل نفس ما کسبت و هم لایظلمون؛ و بپرهیزید از آن روز که به سوی خدا بازگشت داده می شوید. آنگاه به هر کس آنچه که فراهم کرده است، تمام و کمال پرداخت می گردد و به آنان ستم نمی شود» (بقره/ 281)