جذابیت قرآن

یکی از وجوه اعجاز قرآن همان جنبه هنری است که اصطلاحا آن را فصاحت و بلاغت می گویند، ولی این تعبیر نارس است زیرا فصاحت به معنای روشنی و بلاغت به معنای رسایی است ولی اینگونه تعبیرات برای رساندن مقصود کافی نیست و بایستی به آن جذابیت را اضافه نمود که حاکی از دلربایی قرآن باشد. زیرا قرآن به نحو خاصی در دل ها نفوذ می کرد و با ربایندگی ویژه ای که داشت با سرعت عجیبی تأثیر می نمود و آنها را آشکار می کرد.
اینکه کفار پیامبر (ص) را جادوگر می خواندند، این خود یک اعتراف ضمنی است که از ما ساخته نیست که مثلش را بیاوریم و این به خاطر همان جاذبه و دلربایی قرآن بود. وقتی می دیدید شخصی که هیچگونه اعتقادی نداشته همین که یک بار تا دو بار قرآن را می شنود شیفته می کرد و می گفتند این جادو است.
غربایی که به مکه می آمدند چون معمولا برای طواف به مسجدالحرام می رفتند، مشرکین به آنها توصیه می کردند اگر می روید بایستی پنبه در گوشتان محکم فرو کنید تا مردی که در سخنانش جادو است و می ترسیم که شما را جادو کند، صدایش به گوش شما نرسد!! و برای این کار پنبه در اختیار آنها قرار می دادند.
اتفاقا یکی از رؤسای مدینه به مکه آمده بود و یکی از همین مکی ها این توصیه را به او کرد. خودش چنین نقل می کند که چنان گوش هایم را پر از پنبه کردم که اگر دهل هم در گوشم می زدند دیگر نمی شنیدم.
به مسجدالحرام آمدم و شروع کردم به طواف کردن. دیدم در آنجا مردی مشغول عبادت است که قیافه و چهره اش مرا جذب کرد. متوجه شدم که لبانش حرکت می کند ولی من صدای او را نمی فهمم احساس کردم این همان شخص است. ناگهان به این فکر افتادم که این چه حرفی است که اینها گفتند و من چرا باید از آنان بپذیرم، بهتر این است که من پنبه ها را در آورم و ببینم این مرد چه می گوید. اگر حرف حسابی می زند بپذیرم وگرنه زیر بار او نمی روم.
پنبه ها را در آوردم و نزد او رفتم و به حرف های او گوش دادم، او آهسته آهسته آیات قرآن را می خواند و من گوش می کردم، چنان دلم را نرم کرد که سر از پا نشناخته عاشق و شیفته او شدم.
این مرد از مؤمنین پایدار در تاریخ اسلام می شود و جزء افرادی است که زمینه مهاجرت رسول الله (ص) را به مدینه فراهم می سازد و اصولا نطفه اسلام مدینه و مهاجرت پیامبر (ص) در همین جلسه بسته شد. این اثر همان دلربایی و به اصطلاح هنر و زیبایی قرآن است.