حکم استماع صوت زن در فقه

مسلم است که شنیدن صدای زن در صورتی که تلذذ و ریبه در کار نباشد جایز است. مرحوم آیت الله سید محمدکاظم طباطبائی یزدی در عروة الوثقی باب نکاح فصل اول مسأله 39 می فرماید: «لا بأس بسماع صوت الاجنبیة ما لم یکن تلذذ و لا ریبة من غیر فرق بین الاعمی و البصیر و ان کان الاحوط الترک فی غیر مقام الضروره، و یحرم علیها اسماع الصوت الذی فیه تهییج للسامع بتحسینه و ترقیقه. قال تعالی: فلا تخضعن بالقول فیطمع الذی فی قلبه مرض»؛ «شنیدن صدای زن در صورتی که تلذذ و ریبه نباید جایز است ولی در عین حال مادامی که ضرورتی نیست، ترک آن بهتر است. و بر زن حرام است که بخواهد صوت خود را نازک کند و نیکو سازد به طوری که تحریک آمیز باشد، چنانکه خدای متعال در قرآن کریم خطاب به زنان پیامبر اکرم (ص) می فرماید: در حرف زدن صدا را نازک و مهیج نکنید که موجب طمع بیمار دلان گردد»

مسأله جواز استماع صدای زن، جزء مسلمات است و دلیل آن سیره قطعی بین مسلمین و ضروری بودن و مخصوصا سیره قطعی تاریخی رسول خدا و ائمه اطهار است. علاوه بر این، مفهوم آیه مذکور این است که حرف زدنی که در آن کرشمه و ناز به کار نرود جایز است. یعنی خود این آیه دلیل بر جواز همسخن شدن زن و مرد اجنبی است. تنها شهید اول است که در لمعه می فرماید: "و یحرم سماع صوت الاجنبیه"، و بعضی از فقهاء معاصر احتمال داده اند که خطائی از نساخ رخ داده است و مثلا "لا یحرم" را "یحرم" نوشته اند.