تأثیر مجردات بر موجودات دنیا در دعای سمات

دعای سمات و آن را "دعای شبور" نیز گویند و از ادعیه مشهوره و معروفه است و دارای اسم اعظم و بزرگان از علماء بالله خواندن آن را در ساعت آخر روزهای جمعه ترک نمی کرده اند و بسیاری از بزرگان علما چون شیخ طوسی و ابن طاووس و کفعمی آنرا از عثمان بن سعید عمری، که اولین نایب از نواب اربعه است و نیز از امام صادق (ع) با سند های خود روایت کرده اند.
در این دعا، ذات مقدس حضرت ربوبی را به اسمای بزرگ و مقدس خود می خواند؛ آن اسمی که اگر به قفل های بسته درهای آسمان به جهت گشایش و فتح خوانده شود باز می شود و اگر بر تنگی ها و بستگی های درهای زمین به جهت فرج و گشایش خوانده شود باز می شود و اگر بر مشکلات بخوانند به جهت آسانی آسان می گردد و اگر خدا را بدان اسم ها بر مردگان بخوانند به جهت حیات و زندگی زنده می شوند و اگر به جهت رفع شدت و گرفتاری و مضرت بخوانند آن شدت و مضرت مرتفع می شود. سپس تا آخر این دعا، خدا را به اسمای مقدسه مختلفه خود، که با آن اسما بر حضرت ابراهیم خلیل و موسی بن عمران و عیسی بن مریم و محمد بن عبدالله علیهم و علیه الصلوة و السلام تجلی نموده و نیز به اسمایی که بر سایر پیغمبران ظهور کرده و معجزات و خارق عاداتی صورت گرفته است می خواند.
معلوم است که مراد از این اسماء همان حقایق مجرده تکوینیه هستند نه اسماء لفظیه، چون اسم، چیزی است که دلالت بر مسمی کند، و اسمای حسنای الهیه حقایقی هستند که دلالت بر ذات مقدس او می نمایند و به اندازه وسعت عنوان خود، از او حکایت می کنند؛ پس لفظ الله یا رحمن یا رحیم که دلالت بر آن حقایق مجرده الهیه دارند در حقیقت اسم الاسم هستند.
و در ذیل این دعای سمات، علامه مجلسی از «مصباح» سید بن باقی نقل کرده است که این تتمه را بخوانند: «اللهم بحق هذا الدعآء و بحق هذه الاسمآء التی لا یعلم تفسیرها و لا تأویلها و لا باطنها و لا ظاهرها غیرک؛ بار خدایا به حق این دعا و به حق این نام هایی که تفسیر و تاویل و باطن و ظاهرش را جز تو کسی نمی داند»؛ کدام اسمی است که غیر از ذات مقدس حضرت احدیت عز و جل، ظاهر و باطنش را و تفسیر و تأویلش را کسی نداند؟