همراه بودن ایمان به خدا با کفر به طاغوت

در قرآن در جمله «ایاک نعبد؛ تنها تو را میپرستیم» (حمد/ 5)، از نظر دستور زبان عربی، ایاک مفعول نعبد است و به حسب طبع اولی می بایست پس از فعل بیاید و گفته شود نعبدک و اگر اینطور بود معنایش این بود. خدایا تو را پرستش می کنیم، ولی علمای ادب می گویند «تقدم ما حقه التأخیر یفید الحصر؛ اگر یک کلمه که جانشین مؤخر است، مقدم بدارند علامت انحصار است»، اختصاص به زبان عربی ندارد و در فارسی هم چنین است. بنابراین معنای این جمله می شود: خدایا تنها تو را پرستش می کنیم و رام و مطیع تو هستیم؛ و مطیع هیچ کس و هیچ فرمانی که ناشی از فرمان تو نباشد نیستیم. پس جمله «ایاک نعبد» یک جمله است به جای دو جمله. جمله اثباتی یعنی در مقابل خدا تسلیم هستیم و جمله نفی یعنی در مقابل غیرخدا هرگز تسلیم نمی شویم. در این جمله روی این بیان؛ همان ایمان و کفری که از شعار توحید استفاده می شود؛ گنجانده شده است. مسلمان که می گوید: لااله الا الله در آن واحد یک ایمان و یک کفر را ابراز می دارد: ایمان به خدا و کفر به غیرخدا.
در آیة الکرسی می خوانیم: «لااکراه فی الدین، قد تبین الرشد من الغی، فمن یکفر بالطاغوت و یؤمن بالله فقداستمسک بالعروة الوثقی؛ اینک که حقیقت آشکار شده؛ هیچگونه اجبار و اکراهی در کار نیست، آن کس که مؤمن به الله باشد، در حالیکه در همان آن کافر به طاغوت، (آنچه که مظهر طغیان است) باشد؛ آن کس رستگار گشته و عروة الوثقی یعنی دستگیره محکم را چنگ زده است» (بقره/ 256). ایمان در اسلام؛ بدون کفر عملی نیست؛ بلکه همواره بایستی در کنار تسلیم به خداوند، انکار مظاهر طغیان قرار گیرد تا ایمان کامل گردد.