نظر علامه طباطبایی درباره معنی تسبیح نام الله

چون آغاز کردن به نام کسی مفهومش این است که او را موجودی قدوس و منزه از جمیع نقص ها و سرچشمه کمالات دانسته و می خواهد که عملش را با انتساب به او برکت بخشد؛ لذا کارها را به نام هیچکس حتی نام پیغمبر (ص)، نمی توان آغاز کرد و این است معنی تسبیح نام الله که در اول سوره اعلی به آن دستور داده شده است.
تعبیر «یسبح لله» و یا «سبح لله» و یا «سبحان الله» تسبیح برای خداوند و یا تسبیح خداوند مکرر در قرآن آمده است ولی تسبیح نام الله در قرآن تنها در اول سوره اعلی است که می فرماید: «سبح اسم ربک الاعلی؛ تسبیح کن نام پروردگار بزرگت را.»
به نظر می رسد که بهترین نظریه در اینجا نظر صاحب المیزان است که می فرماید: معنی تسبیح نام خدا این است که آنجا که مقام تقدیس و تکریم است نام مخلوق در ردیف نام الله قرار نگیرد و یا در جایی که نام الله باید برده شود، نام موجود دیگری به میان نیاید. یعنی نه، با نام خدا دیگری را و نه به جای نام خدا نام دیگری را، که هر دو شرک است.
برخی از گروه ها که دم از مبارزه با شرک می زنند عملی میانشان رایج شده که خود از مظاهر شرک است. به جای اینکه کارها را به نام خدا بنامند و به نام او آغاز کنند، می گویند: به نام خلق! اگر قرار شود که نام پیغمبر (ص) را در کنار نام خدا قرار دادن شرک باشد، پس اگر به نام خلق هم آغاز کنیم جانشین برای خدا ساختن است و این دستور قرآن است که نام خدا همواره تسبیح گردد و کارهای بشر به نام او نامیده شود و نه به نام دیگری و بدین وسیله اعمال او قداست یافته و در سایه او تبرک جوید.