توسل خالصانه مادری پاکدل به امام حسین (ع) برای شفای فرزندش

در حالات مرحوم شیخ محمدحسین قمشه ای – که در نجف از شاگردان عالم ربانی، مرحوم سیدمرتضی کشمیری (ره) بوده است- نقل شده است که در جوانی مبتلا به بیماری حصبه می شود و معالجات موثر واقع نمی شود و می میرد. اطرافیان ناله و گریه و شیون سر می دهند. در این میان، مادرش که زنی بسیار خوش عقیده و پاکدل بوده،  برمی خیزد و می گوید: دست به جنازه ی فرزندم نزنید تا برگردم. آن مادر پاکدل برخاست و قرآنی برداشت و بالای پشت بام رفت، رو به کربلای امام حسین علیه السلام ایستاد و گفت: یا ابا عبدالله، یک دست من به قرآن و دست دیگرم به دامن تو، من این یگانه فرزندم را از تو می خواهم و تا ندهی بر نمی گردم. مدتی بالای پشت بام با جد تمام به تضرع و زاری و عرض نیاز به امام حسین علیه السلام ایستاد. در این موقع اطرافیان بستر دیدند حرکتی در میت پیدا شد، تکان خورد و برخاست و نشست. گفت: مادرم کجاست؟ گفتند: بالای پشت بام  است. گفت: بگویید بیا، امام حسین علیه السلام پسرت را به تو بر گرداند. بعد، از خودش نقل می کنند که ماجرا چگونه بوده است. او گفته: من در حال احتضار بودم و دیدم دو نفر سفید پوش و بسیار خوشبو و خوشرو کنار من آمدند. یکی به من گفت: چه شده، ناراحتی ات چیست؟ گفتم: تمام بدنم درد می کند. دست روی پایم گذاشت و کشید، دیدم درد آرام گرفت. همین طور تا زانوها بالا آمد، درد آرام گرفت ( در روایات آمده که قبض روح از پاها شروع می شود) کم کم تا به سینه و بالاتر رسید. دیدم تمام دردها برطرف شد و راحت شدم. همین که من راحت  شدم، اطرافیان بستر همه گریه و ناله سر دادند. هر چه می گفتن من راحت شدم، من دیگر درد ندارم، نمی فهمیدند، مثل اینکه اصلا مرا نمی دیدند و صدایم را نمی شنیدند تا این که آن دو نفر مرا بلند کردند و به سمت آسمان بردند. من بسیار خوش و خرم بودم. هرچه بالاتر می رفتم، راحت تر می شدم و احساس لذت بیشتری می کردم. بین راه، ناگهان شخص بزرگواری مقابل آن دو رسید و به آن ها اشاره کرد، او را  برگردانید، مادرش او را از من خواسته است و من سی سال بر عمرش افزودم. آن ها فورا مرا برگرداندند و نشستم، دیدم شما گریه می کنید.

نوشته اند، او بعد از این ماجرا تا سی  سال زنده بود و سر سی سال دوباره مریض شد و از دنیا رفت.