پیامبر اکرم محور محبت الهی

از آن جا که انسان قصد رسیدن به حیات جاودانه را دارد و نیل به این هدف تنها در پرتو رسالت پیامبر میسور است، بشر موظف است رسول اکرم (ص) را بیش از هر چیزی دوست داشته باشد حتی از خودش.
خدای سبحان در قرآن کریم محبوبهای خود را برشمرده و برای محبت نیز درجاتی ذکر می کند؛ اهل توبه و طهارت و پاکیزگی محبوبان الهی هستند: «إن الله یحب التوابین و یحب المتطهرین» (بقره/ 222)
اهل تقوا و پرهیزکاری محبوبان خدایند: «إن الله یحب المتقین» (توبه/ 4)
مبارزان و مجاهدان نستوه محبوب اویند: «إن الله یحب الذین یقاتلون فی سبیله صفا کأنهم بنیان مرصوص؛ همانا خداوند کسانى را که در راه او صف در صف جهاد مى کنند چنانکه گویى بنایى آهنینند دوست مى دارد.» (صف/ 4) و... ولی هیچ محبوبی به عظمت حبیب الله (پیامبر) نیست، زیرا او مظهر محبت کامله ی حق است، از این رو خدای سبحان رسولش را محور محبت قرار داد و فرمود: اگر می خواهید محبوب خدا باشید، پیرو حبیب او باشید: «إن کنتم تحبون الله فاتبعونی یحببکم الله» (آل عمران/ 31)
محبت حبیب الله، انسان را محبوب خدا می کند، زیرا کسی که پیامبر را دوست می دارد، می کوشد مثل او باشد (مانند خود پیامبر که چون خدا را دوست می داشت، متخلق به اخلاق الهی شد)، بدین جهت از او اطاعت می کند و این گونه اطاعت، انسان را متعالی و محبوب خدا می کند. از روایات فراوانی که درباره ی دوستی و محبت نسبت به پیامبر و عترت طاهره (ع) رسیده است، به نقل چند حدیث بسنده می شود:
1 ـ انس می گوید: مردی از اهل بادیه از پیامبر پرسید: «متی قیام الساعة؛ رستاخیز چه روزی فرا می رسد؟» همزمان با این پرسش هنگام نماز شد.
حضرت رسول (ص) پس از نماز، آن سائل را طلب کرده و فرمود: «فما أعددت لها؟؛ برای آن روز چه ذخیره ای فراهم کرده ای؟» عرض کرد: «سوگند به خداوند که نماز و روزه فراوانی برای قیامت ذخیره نکرده ام، ولی خدا و پیامبرش را دوست می دارم.»
آنگاه پیامبر فرمودند: «المرء مع من أحب؛ انسان با محبوبش محشور می شود.»
أنس می گوید: «فما رأیت المسلمین فرحوا بعد الإسلام بشیء أشد من فرحهم بهذا؛ مسلمانان را پس از رهایی از جاهلیت و نیل به اسلام ندیدم به چیزی به این اندازه خوشحال شده باشند.»
2 ـ امام باقر (ع) می فرماید: روزی رسول اکرم (ص) درحضور مردم چنین فرمودند: «أحبوا الله لما یغذوکم به من نعمه وأحبونی لله عز وجل وأحبوا قرابتی لی؛ به خدا علاقه مند باشید، زیرا غذای جسم و جان شما را فراهم می کند و برای رضای خدا به من علاقه مند باشد، زیرا من مجرای فیض او هستم و به اهل بیت من علاقه مند باشید، زیرا آنها رابط میان من و شما هستند.»
3 ـ در حدیث دیگری که به نوبه خود سلسلة الذهب است، امیرالمؤمنین (ع) می فرماید: مردی از انصار به حضور پیامبر شرفیاب شد و گفت: «من توان تحمل فراق و هجران شمارا ندارم؛ وارد منزل و کارگاه می شوم، به یاد شما می افتم و دست از کار می کشم و رو به سوی شما می آورم تا به زیارت شما نایل شوم، اینها به خاطر این است که شما را دوست می دارم، اکنون به این فکر افتاده ام که روز قیامت که شما وارد بهشت شده و به أعلی علیین عروج کردید، من چه کنم؟»
در این هنگام این آیه ی شریفه نازل شد: «و من یطع الله و الرسول فأولئک مع الذین أنعم الله علیهم من النبیین و الصدیقین و الشهداء و الصالحین و حسن أولئک رفیقا؛ و كسانى كه از خدا و پيامبر اطاعت كنند در زمره كسانى خواهند بود كه خدا ايشان را گرامى داشته [يعنى] با پيامبران و راستان و شهيدان و شايستگانند و آنان چه نيكو همدمانند.» (نساء/ 69)
پیروان خدا و پیامبر، با سلسله انبیا و صدیقان و شاهدان و صالحان محشور می شود و آنها رفقای خوبی هستند، زیرا خسته دلان قافله را پشت سر نمی گذارند، بلکه تا مرز امکان آنها را همراه خود می برند. سپس پیامبر گرامی (ص) آن مرد را به حضور طلبید و این آیه را بر وی تلاوت کرد و به او بشارت داد.
4 ـ پیامبر اکرم (ص) می فرماید: «لایؤمن عبد حتی أکون أحب إلیه من نفسه ویکون عترتی أحب إلیه من عترته ویکون أهلی أحب إلیه من أهله ویکون ذاتی أحب إلیه من ذاته؛ ایمان بنده ای کامل نمی شود مگر این که من پیش او، محبوبتر از خود او باشم (علاقه اش به من بیشتر از خودش باشد) و عترت من پیش او، محبوبتر از عترت خودش و اهل بیت من پیش او، محبوبتر از اهل بیت خودش و ذات من پیش او، محبوبتر از ذات خودش باشد.»