ثواب پارسائی و توبه و گریستن از عظمت خداوند

ثواب پارسائى در دنیا
«عن سیف عن أبی عبد الله ع قال من لم یستحی من طلب المعاش خفت مئونته و رخی باله و نعم عیاله و من زهد فی الدنیا أنبت الله الحکمة فی قلبه و انطلق بها لسانه و بصره عیوب الدنیا داءها و دواءها و أخرجه منها سالما إلى دار السلام؛ سیف از امام صادق (ع) روایت کرده است که حضرت فرمود: کسى که از طلب روزى شرم نکند، گذران زندگیش آسان و خاطرش آسوده و خانواده اش در راحتى و گشایش خواهد بود؛ و کسى که نسبت به دنیا پارسائى پیشه کند خداوند (فروغ) دانش و حکمت را در دل او ثابت و زبانش را به دانش و حکمت گویا مى نماید، و او را به عیبها و بدیهاى دنیا -هم درد و هم درمان- بینا کند، و او را با سلامتى از (خانه) دنیا به بهشت روانه مى کند».

ثواب کسانى که به گریه از عظمت خداوند، به پیشگاه او تقرب جویند؛ و ثواب کسانى که به پرهیزکارى از محرمات، خداوند را عبادت کنند؛ و ثواب کسانى که به ارایه پارسایى، خود را براى خدا بیارایند
«عن الوصافی عن أبی جعفر ع قال فیما ناجى به الله موسى ع على الطور أن یا موسى أبلغ قومک أنه ما یتقرب إلی المتقربون بمثل البکاء من خشیتی و ما تعبد إلی المتعبدون بمثل الورع عن محارمی و لا تزین لی المتزینون بمثل الزهد فی الدنیا عما بهم الغنى عنه قال فقال موسى ع یا أکرم الأکرمین فما ذا أثبتهم على ذلک فقال یا موسى أما المتقربون إلی بالبکاء من خشیتی فهم فی الرفیق الأعلى لا یشارکهم فیه أحد و أما المتعبدون إلی بالورع من محارمی فإن [فإنی أفتش الناس على أعمالهم و لا أفتشهم حیاء منهم و أما المتقربون إلی بالزهد فی الدنیا فإنی أمنحهم الجنة بحذافیرها یتبوءوا یتبوءون منها حیث شاء یشاءون؛ وصافى از امام محمدباقر (ع) روایت کرده است که فرمود: از جمله مواردى که خداوند عزوجل در کوه طور به حضرت موسى (ع) فرمود این بود که: اى موسى! به قوم خود این پیام مرا برسان که تقرب جویندگان به من به هیچ چیزى مانند گریه از عظمت من تقرب نخواهند جست، و بندگان عبادت پیشه من به هیچ چیزى چون پرهیز کردن از محرمات من، مرا پرستش نمى کنند؛ و کسانى که خود را براى دیدار من (به آرایه هاى عبادت) مى آرایند، به هیچ چیزى چون پارسائى و بى میلى به امور دنیا خود را نخواهند آراست. موسى (ع) عرض کرد: اى بخشنده ترین بخشندگان! به کسانى که چنین کنند، چه خواهى داد؟ خداوند (به زبان وحى) فرمود: اى موسى! آنان که با گریستن از هیبت و کیفر من به پیشگاه من تقرب مى جویند، در رفیق اعلى که جایگاه انبیاء در بهشت است خواهند بود و کسى در این مقام و منزلت با آنان شریک نخواهد بود؛ و با پرهیز از محرمات، مرا مى پرستند و به من تقرب مى جویند (در قیامت)، من هم مردم را مورد بازخواست و بازرسى قرار مى دهم مگر اینان که از (روى) آنها شرم دارم؛ و اما کسانى که با پارسایى در این دنیا و با بى میلى به (مظاهر فریبنده) آن، به درگاه من تقرب مى جویند، من بهشت را به آنان عطا مى کنم تا در هر جاى آن که بخواهند، اقامت کنند.

ثواب گریستن از عظمت خدا، چشم پوشیدن از محرمات الهى، و شب زنده دارى براى خشنودى خدا
«عن السکونی عن جعفر بن محمد عن أبیه ع قال قال رسول الله ص کل عین باکیة یوم القیامة إلا ثلاثة أعین عین بکت من خشیة الله و عین باتت ساهرة فی سبیل الله و عین غضت عن محارم الله و قال ص طوبى لصورة نظر الله إلیها تبکی على ذنب من خشیة الله لم یطلع على ذلک الذنب غیره؛ سکونى از امام صادق (ع)، و آن حضرت از پدر بزرگوارش (ع) نقل کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: تمام چشمها در روز قیامت گریانند بجز سه چشم: چشمى که از هیبت و ترس خدا بگرید، و چشمى که شبها در راه خدا بیدار بماند، و چشمى که از محرمات الهى چشم بپوشد. و به همین سند از رسول خدا (ص) روایت شده است که فرمود: خوشا به حال چهره اى که خداوند آن را از ترس (و خشیت) خود گریان ببیند، به خاطر گناهى که جز خداوند، کسى از آن آگاه نیست».

ثواب گریستن از جلالت و عظمت خدا
1- «عن محمد بن مروان عن أبی عبد الله ع قال ما من شی ء إلا و له کیل و وزن إلا الدموع فإن القطرة منها تطفئ بحارا من نار و إذا اغرورقت العین بمائها لم یرهق وجهه قتر و لا ذلة فإذا فاضت حرمه الله على النار و لو أن باکیا بکى فی أمة لرحموا؛ محمدبن مروان از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: هر چیزى پیمانه و وزنى دارد مگر اشکها که هر قطره اى از آن لهیب دریاهاى آتش خشم الهى را فرو مى نشاند، و اگر اشک در چشم کسى حلقه زند، تنگدستى و مذلت بر او نخواهد شد، و اگر آن اشکها به رخسار آدمى جارى شود، خداوند او را بر آتش دوزخ حرام مى سازد، و اگر یک نفر در میان یک امت بگرید، همه آن امت مورد رحمت قرار مى گیرند».
2- «عن إسماعیل بن أبی زیاد عن الصادق جعفر بن محمد عن أبیه ع قال قال رسول الله ص طوبى لصورة نظر الله إلیها تبکی على ذنب من خشیة الله عز و جل لم یطلع إلى ذلک الذنب غیره؛ اسماعیل بن ابى زیاد از امام صادق (ع)، و آن حضرت از پدر بزرگوارش نقل کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: خوشا به حال چهره اى که خداوند آن را به خاطر گناه و بیم از کیفر الهى گریان ببیند، که هیچ کس به جز خدا از آن گناه آگاه نیست».

ثواب کسى که خشنودى خدا را بر خواهشهاى نفسانى خود برگزیند
«عن أبی حمزة الثمالی عن زین العابدین ع یقول إن الله عز و جل یقول و عزتی و عظمتی و جلالی و بهائی و علوی و ارتفاع مکانی لا یؤثر عبد هوای على هواه إلا جعلت همه فی آخرته و غناه فی قلبه و کففت علیه صنیعته و ضمنت السماوات و الأرض رزقه و آتیه [أتته الدنیا و هی راغمة؛ ابوحمزه ثمالى از امام زین العابدین (ع) روایت کرده است که خداوند عزوجل مى فرماید: بعزت و عظمت و جلال و شکوه و والائى و برترى مقامم سوگند که هیچ بنده اى خشنودى مرا بر خواهشهاى نفسانى خود برترى نمى دهد مگر آنکه ذکر و فکرش مصروف آخرت سازم، و بى نیازى را در خود او جاى مى دهم (که از دیگران بى نیاز باشد)، و چیزهاى از دست رفته او را جبران مى کنم، و آسمانها و زمین ضامن روزى او مى شوند، و دنیا به او روى مى آورد».

ثواب کسى که با خداوند اخلاص ورزد
«عن معاویة عن أبی عبد الله ع قال ما ناصح الله عبد مسلم فی نفسه فأعطى الحق منها و أخذ الحق لها [إلا أعطی خصلتین رزقا من الله یقنع به و یرضى من الله بتحیته؛ معاویه روایت کرده است که امام صادق (ع) فرمود: هیچ بنده مسلمانى نیست که با خداوند در مورد خودش اخلاص بورزد، و (هنگامى که صاحب حق باشد) حق را به او دهد (و هنگامى که دیگرى صاحب حق باشد) حق را از او بگیرد، مگر آنکه دو فضیلت به او کرامت شود: روزى از جانب خدا که به آن قانع و راضى شود، و دیگر خشنودى خداوند (از اوست) که مایه نجات او مى گردد».

ثواب کسى که شب و روز به فکر آخرت باشد
«أبو یعفور عن أبی عبد الله ع قال قال رسول الله ص من أصبح و أمسى و الآخرة أکبر همه جعل الله له القناعة فی قلبه و جمع له أمره و لم یخرج من الدنیا حتى یستکمل رزقه و من أصبح و أمسى و الدنیا أکبر همه جعل الله الفقر بین عینیه و شتت علیه أمره و لم ینل من الدنیا إلا ما قسم له؛ ابن ابى یعفور از امام صادق (ع) نقل کرده است که رسول خدا (ص) فرمود: کسى که بزرگترین هدف روزگارش آخرت باشد، خداوند او را از دیگران بى نیاز مى سازد، و به کارش سامان مى بخشد، و تا کاملا از نعمتهاى الهى در طول زندگى بهره مند نشده باشد، از دنیا نمى رود؛ و کسى که بزرگترین هدفش دنیا باشد، خداوند تنگدستى و پریشان خاطرى و نابسامانى را ملازم او سازد، و از دنیا بیشتر از آنچه براى او مقدر شده است نصیبى نخواهد داشت».

ثواب مؤمنى که مرتکب گناه شود سپس پشیمان شده طلب آمرزش مى کند
«عن هشام بن سالم عن بعض أصحاب أبی عبد الله ع قال ما من مؤمن یقارف فی یومه و لیلته أربعین کبیرة فیقول و هو نادم أستغفر الله الذی لا إله إلا هو الحی القیوم بدیع السماوات و الأرض ذو الجلال و الإکرام* و أسأله أن یصلی على محمد و آل محمد و أن یتوب علی إلا غفرها و لا خیر فیمن یقارف فی کل یوم أکثر من أربعین کبیرة؛ هشام بن سالم نقل کرده است که امام صادق (ع) فرمود: هیچ مؤمنى نیست که در شبانه روز چهل گناه کبیره را مرتکب شود، و بعد از روى پشیمانى به درگاه الهى روى کند و بگوید: «از پیشگاه الهى آمرزش درخواست مى کنم، همان خدایى که جز او نیست، زنده و برپا دارنده جهان هستى است، و پدید آورنده آسمان و زمین که در کمال جلالت و بزرگوارى است، و از او مى خواهم که توبه مرا بپذیرد» مگر آنکه خداوند از گناهان او در مى گذرد، و اما کسى که در هر روز آلوده به بیش از چهل گناه کبیره گردد دیگر خیرى در او نیست».

ثواب بنده مؤمن که توبه نصوح کند
«عن معاویة بن وهب قال سمعت أبا عبد الله ع یقول إذا تاب العبد المؤمن توبة نصوحا أحبه الله فستر علیه فی الدنیا و الآخرة قلت و کیف یستر علیه قال ینسی ملکیه ما کتبا علیه من الذنوب و أوحى الله إلى جوارحه اکتمی علیه ذنوبه و أوحى إلى بقاع الأرض اکتمی علیه ما کان یعمل علیک من الذنوب فیلقى الله حین یلقاه و لیس شی ء یشهد علیه بالذنوب؛ معاویه بن وهب از امام صادق (ع) روایت کرده است که فرمود: اگر بنده مؤمن توبه نصوح (توبه واقعى) کند، خداوند او را دوست مى دارد، و گناهان او را در دنیا و آخرت مى پوشاند، راوى مى گوید پرسیدم: چگونه (خداوند) گناهانش را مى پوشاند؟ فرمود: فرشتگانى که مأمور ثبت گناهان اویند کارهاى زشت او را از یاد مى برند، و خداوند به اعضاى بدن او فرمان مى دهد تا گناهان او را پنهان سازند، و به نقطه زمینهایى که در آنها به گناه آلوده شده است دستور مى دهد تا گناهان او را -در هر جایى که از او دیده اند- بپوشانند، و به هنگامى که به دیدار خدا مى شتابد هیچ چیزى نیست که گناهان او را گواهى کند».

ثواب مؤمنى که در غربت بمیرد
«عن أبی عبد الله ع قال ما من مؤمن یموت فی غربة من الأرض تغیب فیها بواکیه إلا بکته بقاع الأرضین الذی کان یتعبد الله فیها و بکته أبوابه و بکته أبواب السماء التی کان یصعد فیها عمله و بکاه الملکان الموکلان؛ از امام صادق (ع) روایت کرده اند که فرمود: هیچ مؤمنى نیست که در دیار غربت و (دور از آشنایان) بمیرد و گریه کننده اى نداشته باشد، مگر آنکه تمام قطعه زمین هایى که در آنها به عبادت خدا مشغول بوده است، و تمام جامه هاى او، و درهاى آسمان که عمل او به سوى آنها بالا رفته است، و دو فرشته مراقب او نیز، بر او مى گریند».