قابیل

قابیل یا قائین، پسر اول آدم (ع) ابوالبشر و حوا و برادر بزرگتر هابیل است. در تاریخ آمده که هر نوبت حوا باردار مى شد، پسرى و دخترى مى آورد و آدم به فرمان خدا دختر بطنى را به پسر بطن دیگر مى داد.

قتل هابیل
اقلیما توام قابیل و لبودا توام هابیل بود. آدم اقلیما را نامزد هابیل کرد و لبودا را به زوجیت قابیل منسوب داشت، قابیل از قبول این امر سرپیچى کرد و گفت من هرگز در مفارقت خواهر همزاد خود اقلیما که در حسن و جمال یگانه و بى مثال است از پاى ننشینم. و سرانجام آدم قابیل و هابیل را گفت، که قربانى کنند و از هر یک که قبول افتد اقلیما برای او باشد. قربانى قابیل مورد قبول نشد و این امر خشم او را بیش از پیش برانگیخت و هابیل را به کشتن تهدید کرد. هابیل گفت خداوند قربانى را از پرهیزکاران مى پذیرد و اگر تو قصد کشتن مرا مى کنى، من قصد قتل تو را نکنم زیرا از خدا مى ترسم. و قابیل همچنان در کمین هابیل بود تا آنکه او را بر سر کوهى در خواب دید و سنگى برداشت و او را با ضربه سنگ از پاى درآورد. سپس جنازه اش برداشت و سرگردان به این سوى و آن سوى مى کشاند و نمى دانست با او چه کند. ناگاه دو کلاغ پیش چشم او به نزاع پرداختند یکى از آن دو دیگرى را کشت و با منقارش زمین را گود کرد و لاشه کلاغ مرده را به زیر خاک پنهان کرد. قابیل از مشاهده این صحنه درسى گرفت و به دفن برادر پرداخت. قتل هابیل توسط قابیل، اولین قتل پس از هبوط انسان به زمین بوده است.

عذاب برزخی قابیل
از سدیر صیرفی نقل شده است که امام محمدباقر (ع) به من فرمود: «من مردی از اهل مدینه را می شناسم که با سرعت تمام، قبل از اینکه زمین حرکتی کند و جابه جا شود، به سرزمین قوم موسی رفت و نزاعی را که بین آنها بود، صلح داد و برگشت، و زمین هنوز ایستاده بود که از فرات گذر کرد و از آن آب نوشید و به سرعت به هند رفت و در آنجا مردی را دید که لباس ژنده ای پوشیده و دربند است و ده نفر بر او گماشته اند که او را در تابستان مقابل خورشید می گیرند و اطرافش آتش روشن می کنند و در زمستان آب سرد بر او می ریزند، و خداوند عذاب دنیا و عذاب آخرت را برای او جمع کرده و تا قیامت به این عذاب گرفتار است. او قابیل، پسر آدم، و قاتل برادرش هابیل است.»
محمد بن مسلم می گوید: «منظور امام از آن مرد که طی الارض کرده، خود حضرت باقر (ع) است، و امام نخواسته است که از خود نام ببرد».