یکی بودن حقیقت اعجاز و کرامت

معجزه و کرامت تفاوت جوهری با یکدیگر ندارند بلکه هر دو جزء شئون ولایت هستند. نبوت و امامت دو چهره بیرونی هستند که درون آنها ولایت است و اگر نفس انسان کامل شد، می شود ولی الله و می تواند که به اذن خدا در نظام هستی، تأثیر تکوینی داشته باشد. کاری را که پیامبران الهی به عنوان معجزه انجام می دهند، اولیای الهی به عنوان کرامت انجام می دهند و هر معجزه ای که انبیای پیشین داشتند، معصومین (ع) نیز می توانند به اذن خداوند داشته باشند، با این تفاوت که وحی تشریعی، فقط مخصوص پیامبران است. اعجاز، کار خارق العاده ای است که برای اثبات نبوت و امامت صورت می گیرد و همراه تحدی و مبارزه طلبی است، لذا، امور خارق العاده ای که از شخص پیامبر برای اثبات نبوت یا از شخص امام برای اثبات امامت صادر می شود، معجزه نامیده می شود و آن دسته از امور خارق العاده ای که از سوی پیامبران و امامان صادر شده و برای اثبات نبوت و امامت آنان نبوده، کرامت نامیده می شود. کرامت، ممکن است از غیر پیامبر و امام معصوم هم صادر شود و منع عقلی هم ندارد. اولیای الهی به شرط آنکه شاگردی انبیا را نموده باشند و بر سر سفره‌ آنان بنشینند و راهشان را بپویند می توانند به اذن حق کار خارق العاده داشته باشند. مثلا اگر یکی از اولیای الهی مستجاب الدعوه شد، می‌تواند به اذن خدا مریضان را شفای قطعی بدهد و این کار، کرامتی است که از او صادر شده است.
قرآن کریم، کراماتی را به مریم (س) نسبت می دهد، ولی برخی از متکلمان می گویند: کرامتهایی که به دست مریم (س) ظاهر شده و قرآن کریم نیز آنها را بیان فرموده ارهاص است. ارهاص یعنی پیش درآمد معجزه که در حقیقت به برکت صاحب معجزه است که به دست شخص دیگری ظاهر می شود و بنابراین، کرامتهای حضرت مریم در حقیقت مربوط به اعجاز عیسای مسیح (ع) است. این سخن ناتمام است و همانطور که گفته شد، نمی توان با برهان عقلی ثابت نمود که کرامت از اولیای الهی صادر نمی شود و تحقق خارجی کرامتها نیز خود، اثبات کننده‌ توانایی اولیای الهی در انجام کرامت است. از این رو آنچه از مریم (س) و یا از سیده‌ نساء عالمین حضرت زهرا (س) ظاهر شده است، نمونه هایی از این کرامات است.