تهمت دروغگویی کفار به پیامبر اسلام

کافران از اینکه بیم دهنده ای از جانب خودشان بیاید متعجب بودند؛ یعنى شگفت داشتند که پیامبرى از جانب خودشان مبعوث شود که از طرف خداوند مأموریت داشته باشد که ایشان را از معاصى بر حذر داشته و از آتش بترساند.
«و عجبوا أن جاءهم منذر منهم و قال الکافرون هاذا ساحر کذاب؛ و تعجب کردند از این که بیم دهنده اى از خودشان به سراغ آنها آمده است، و کافران گفتند: این ساحرى بس دروغ پرداز است.» (ص/ 4)
شگفت این جا است که آنان سرچشمه ی چنین نسبتی را این می دانند که به جای دعوت به خدایان متعدد، به خدای واحد دعوت می کند چنانکه در ذیل آیه می گوید: «أ جعل الالهة إلاها واحدا إن هاذا لشى ء عجاب؛ آیا او همه خدایان را یک خدا قرار داده است؟ این واقعا چیز عجیبى است!» (ص/ 5)
آرى گاه غرور و خودخواهى و مطلق نگرى و فساد محیط آن چنان بینش و قضاوت انسان را تغییر مى دهد که از واقعیتهاى روشن تعجب مى کند در حالى که به خرافات و پندارهاى واهى سخت پایبند است.
واژه "عجاب" مانند "طوال" (بر وزن تراب) معنى مبالغه را مى رساند، و به امور بسیار عجیب گفته مى شود. این سبک مغزان فکر مى کردند هر قدر تعداد معبودهاى آنها بیشتر شود قدرت و اعتبار نفوذ آنها بیشتر خواهد بود، و به همین دلیل خداى یکتا چیز کمى به نظر آنها مى رسید، در حالى که مى دانیم اشیاء متعدد از نظر فلسفى همیشه محدودند، و وجود نامحدود یکى بیشتر نیست، به همین دلیل تمام مطالعات در خداشناسى به خط "توحید" منتهى مى شود.
سرکردگان آنها هنگامى که از مراجعه به ابوطالب و میانجیگرى او مأیوس و ناامید شدند از نزد او بیرون آمدند، و گفتند: «بروید و خدایانتان را محکم بچسبید، و ایستادگى و استقامت به خرج دهید که هدف محمد (ص) این است که جامعه ما را به فساد و تباهى کشد و نعمتهاى خدا را به خاطر پشت کردن به بتها از ما قطع کند و خود بر ما ریاست نماید.»
«و انطلق الملأ منهم أن امشوا و اصبروا على آلهتکم إن هذا لشی ء یراد؛ و بزرگانشان روان شدند [و گفتند] برويد و بر خدايان خود ايستادگى نماييد كه اين امر قطعا هدف [ما]ست.» (ص/ 6)