اهمیت ایمان در عصر غیبت از نگاه احادیث

در احادیث و تعالیم، از اهمیت ایمان، در عصر غیبت، به گونه هایی عجیب یادشده است، و منتظران مؤمن، دارای مقام و منزلت شمشیر زنان در رکاب پیامبر دانسته شده اند. از این بالاتر، پیامبر اکرم آنان را برادران خود خوانده است. همچنین از نظر خردمندی، و بصیرت، و اعتقاد، اخلاص، مورد ستایش بسیار قرار گرفته اند. دلهای منتظران مؤمن در سخن امام صادق (ع) چونان قندیلهای روشن توصیف شده است.
پیامبر اکرم (ص)، به خطاب به اصحاب: «شمایان اصحاب منید، لیکن برادران من مردمیند که در آخرالزمان می آیند. آنان به نبوت و دین من ایمان می آورند، با اینکه مرا ندیده اند.. هر یک از آنان اعتقاد و دین خویش را با هر سختیی نگاه می دارد، چنانکه گویی درخت خار مغیلان را درشب تاریک با دست پوست می کند، یا آتش پردوام چوب تاغ را در دست نگاه می دارد. آن مؤمنان، مشعلهای فروزانند در تاریکیها. خداوند آنان را از آشوبهای تیره و تار (آخرالزمان) نجات خواهد داد.» «لا حد هم اشد بقیه علی دینیه، من خرط القتاد، فی اللیله الظماء، اوکالقابض علی جمر الغضا. اولئک مصابیح الدجی، ینجیهم الله من کل فتنه غبراء مظلمه».
امام علی بن الحسین زین العابدین (ع)، خطاب به ابوخالد کابلی: «ای ابوخالد! مردمانی که در روزگار غیبت به سر می برند، و معتقدند و منتظر، از مردمان همه زمانها افضلند. زیرا که خدای متعال به آنان خرد و فهم و معرفتی داده است که غیبت امام، برای آنان مانند حضور است (یعنی با اینکه در عصر غیبت به سر می برند و امام را نمی بینند، از نظر ایمان و تقوی و پایداری، گویی در زمان ظهور به سر می برند و امام خود را می بینند) این مردم را (که در چنان روزگاری زندگی می کنند)، خدا مانند سربازان پیکارگر صدر اسلام قرار داده است، همانان که در رکاب پیامبر (ص) شمشیر می زدند و پیکار می کردند. آنانند اخلاص پیشگان حقیقی، و آنان شیعیان واقعی و آنان که در نهان و عیان، مردم را به دین خدا دعوت می کنند.»
در بحارالانوار جلد 52 صفحه 308 از امام جعفر صادق (ع) نقل شده است:
«و رجال کا ن قلوبهم زبر الحدید، لایشوبها شک فی ذات الله، اشد من الحجر، لو حملو علی الجبال لا زالسوها. لایقصدون برایاتهم بلده الا خربوها. کان علی خیولهم العقبان، یتمسحون بسرج الامام (ع) یطلبون بذلک البرکه ف ویحفون به یقونه بانفسهم فی الحروب، و یکفونه ما یرید فیهم.
رجال لا ینامون اللیل لهم دوی فی صلاتهم کدوی النحل، یبیتون قیاما علی اطرافهم، ویصیحون علی خیولهم، رهبان بالیل ، لیوث بالنهار، هم اطوع له من الامه لسید ها، کا لمصابیح، کان قلو بهم القنادیل. وهم من خشیه الله مشفقون. یدعون بالشهاده، ویتمنون ان یقتلوا فی سبیل الله شعارهم: یار لثارات الحسین. اذا ساروا یسیر الرعب امامهم، مسیره شهر یمشون الی المولی ارسالا، بهم ینصر الله امام الحق؛
یاران مهدی، مردانیند پولاد دل، و همه وجودشان یقین به خدا، مردانی سختتر از صخره ها. اگر به کوهها روی آرند، آنها را از جای برکنند. درفش پیروزگر آنان به هر شهر و پایتختی روی نهد، آنجا را به سقوط وادار سازد. گویی آن مردان عقابان تیز چنگالند که بر مرکبها سوار شده اند. این شیر مردان پیروز و عقابها تیزچنگ، برای تبرک و فرخندگی، دست خویش، به زین اسب امام می کسند و بدینسان تبرک می طلبند. آنان او را در میان می گیرند، و جان خویش را در جنگها پناه او می سازند، و هر چه را اشاره کند، با جان و دل، انجام می دهد، این شیر اوژنان، به شب هنگام نخوابند، و زمزمه قرآن و مناجات خویش، چون صدای زنبوران عسل، درهم اندازد، و تا بامداد به عبادت خدای بایستند، و بامدادان سوار بر مرکبها باشند. آنانند راهبان شب و شیران روز و آنانند گوش به فرمانان امام خویش، و چنان چون مشعلهای فروزانند، و دلهای منور آنان، بسان قندیلهای نور در سینه هایشان آویخته است.
این مردان تنها از خدا می ترسند و فریاد «لااله الاالله»، و «الله اکبر» آنان بلند است و همواره در آرزوی شهادت و کشته شدن در راه خدایند. شعار آنان: «یا لثارات الحسین» است: بیایید به طلب خون حسین و یاران حسین! به هر سوی روی آورند، ترس از آنان، پیشاپیش در دل مردمان افتد (و تاب مقاومت از همه بگیرد) این خداجویان، دسته دسته به سوی خداوند (یا امام) خویش روی می آورند و خدا، به دست آنان، امام حق را یاری می کند. بنابراین ایمان و باور باید در جامعه باشد و تا زمان ظهور بماند.