عینیت گرایی یکی از خواص شناخت صحیح دین

یکی از خواص شناخت درست دین و تعالیم دین -بویژه در قلمرو تعالیم شیعی- دوری گزیدن از ذهنیت و خیال است و روی آوردن به عینیت و واقع. چگونگی برخورد ائمه طاهرین، با مشکلات و مسائل مردم، و اطلاع از احوال جباران و مستکبران، و طریق صحیح درگیری با آنان، همه و همه، حاکی از این است که امامان همواره توجه به عینیتها داشته اند.
عالمان ربانی ما نیز همیگونه بوده اند، و برخلاف فلاسفه و متفکران دیگر، که بیشتر ذهنی و ذهنگرا بوده اند، اینان عینی و واقعگرا بوده اند، در ظرف واقع -از جمله با قلم- برای تحقق آرمان می کوشیده اند، نه تنها در ظرف ذهن.
در زندگی امامان، موارد بسیاری داریم که آنان خود، خوراک و وسیله زندگی برای بینوایان می برده اند، و آن را بر دوش خود حمل می کرده اند؛ و بیشتر اوقات، این کمکها را به خانه های آنان می رسانیده اند. این را مقایسه کنید با فیلسوف یا متفکری که می نشیند، و می گوید: «باید به ضعیفان رسیدگی شود، باید وسایل برای ناتوان تهیه شود!». پیامبران و امامان، در عین اینکه تعالیم انسان دوستانه را یاد می داده اند، خود نیز در هر مقطع ممکن، در هر روز، در ظهر گرم، در هر شب و نیمه شب، و.... دست به عمل می زده اند، در هر مقیاسی که ممکن بوده است.
امام حسین (ع) خود با 72 تن، در صحنه نبرد عاشورا حضور به هم می رساند، و ضمن نشان دادن موضع حق، و آفریدن حماسه عظیم، به شهادت می رسد. امام حسین نمی نشیند و بگوید: «باید با ظلم مبارزه کرد. باید فعلا همه مردم را آگاه کرد».
او پس از اینکه در حد ممکن، با سخنرانیها و خطابه های شورآور و نامه های کوبنده خود، مردمان را آگاه می کند، منتظر نمی ماند تا از سوی مردم کاری صورت گیرد، بلکه خود به پا می خیزد و به وظیفه عینی خویش عمل می کند. این روش پیامبران است.
ابراهیم (ع) خود تبر بر می دارد و به بتخانه نمرودیان می رود و بتها را می شکند.
موسی (ع)، خود به دربار فرعون حمله می برد.
این عینیت گرایی، و واقع اندیشی، از خصلت مردان حق است، که مرد سخن و کردارند هر دو.