مؤمن و انفاق در راه خدا

سوره بقره آیه 254: «ای کسانی که ایمان آورده اید از آنچه به شما روزی داده ایم، انفاق کنید پیش از آنکه روزی فرا رسد که در آن نه خرید و فروشی است که بتوانید سعادت و نجات از کیفر را برای خود خریداری کنید و نه دوستی و رفاقت های مادی سودی دارد و نه شفاعت زیرا شما شایسته شفاعت نخواهید بود و کافران خود ستمگرند هم به خودشان ستم می کنند و هم به دیگران.»
پیام آیه:
اولا یک انسان با ایمان در زمینه های گوناگون اجتماعی ممکن است تکالیف و وظایفی داشته باشد که بدون آنها نمی تواند در انتظار برخورداری از آثار و برکات ایمانش در دنیا و آخرت باشد و ثانیا آنچه نشانگر حقیقت ایمان به خداست، پای بند و التزام عملی به دستورات الهی است و انفاق و کمک به دیگران -خواه کمک مادی یا معنوی- یکی از آن دستورات است و ثالثا یک انسان با ایمان پیوسته رنگ و بوی توحید را در همه ابعاد زندگی فردی و اجتماعی احساس می کند و حتی در مسئله انفاق به دیگران باید توجه داشته باشد که آنچه را که می دهد روزی خداست که نصیبش شده است و او تنها یک ابزار و وسیله برای رساندن آن به دست دیگران است وگرنه دهنده و گیرنده خداست و هم اوست که پاداش می دهد و پیام آخر این که زندگی جهان آخرت از لابلای زندگی پرفراز و نشیب دنیا می گذرد و قیامت با شکوه و آخرت سرشار از پاداش ها و نعمت های جاودان خداوند محصول گفتار و رفتار و اندیشه انسان از همین دنیاست.
این آیه تصریح می کند که اندیشه جدایی دنیا و آخرت و کارهای دنیایی و کارهای اخروی اندیشه ای ناصحیح و پنداری بیش نیست و ایمان که گزینه یک انسان مؤمن است مسئولیت او را در مجموع زندگی دنیا و آخرت ترسیم می کند و به حضور او در جامعه جهت می دهد. حضوری با احساس همدردی با دیگران و تلاش و کوشش برای پاسخگویی به نیازهای آنان بدون اینکه سر سوزنی از محور توحید دور شود یا بی راهه رود.
یک انسان با ایمان خداوند را در صحنه انفاق به دیگران همان گونه می بیند و حضورش را می یابد و احساس می کند که در صحنه خلوت و عبادت پنهان برای او این احساس را دارد. این یعنی ایمان مورد امضای قرآن و توحیدی که باید دل و جان مؤمن از آن سرشار باشد.