دانش ذخیره سازی مورچه ها

غریزه ذخیره کردن، یکی از داشته های بعضی حشرات می باشد. مورچگان، برای ذخیره غذائی خود، روشهای گوناگون دارند: گاهی دانه را به سوراخ خود، در زیر زمین می برند. دانه که در آنجا ماند، در اثر رطوبت و گرمی، به سبز شدن، نزدیک می شود. ولی مورچگان به وسیله ای که هنوز دانسته نشده، از سبز شدن دانه جلوگیری می کنند و از نمو آن مانع می شوند بدون آنکه دانه بمیرد و یا تلف شود. پس از گذشت هفته ای چند، اجازه می دهند که دانه سبز شود و ریشه و ساقه ریزی پیدا کند. این رویش دانه، موجب می شود که مقداری از ماده نشاسته ای تبدیل به ماده قندی بشود. نمو دانه که چندی ادامه یافت، مورچگان ریشه و ساقه ها را قطع می کنند، تا از رویش و نمو بیشتری، جلوگیری به عمل آید. سپس دانه را بیرون آورده، در برابر آفتاب می نهند، تا خشک شود. آنگاه آن را به درون لانه می برند و آن ماده شیرین را برای زمستان خود غذا قرار می دهند.
آیا این تعلیمات عالیه را چه استاد ماهری به مورچه آموخته است؟ تعلیماتی که هنوز بشر بدانها پی نبرده است. این تعلیمات از علم نامتنهای او ریشه گرفته است و جز او موجودی نمی تواند مورچه را شاگرد مکتب دانش قرار دهد.