منظومه شمسی

لاپلاس، دانشور ریاضی و هیوی نامی، صاحب فرضیه معروف در پیدایش جهان، پس از بیان منظومه شمسی چنین می گوید: انتظام محیرالعقولی که در حرکات ستارگان، این منظومه، دیده می شود، به طور تصادف پیدا نشده، بلکه در لغت دانش نبایستی کلمه تصادف را بر زبان آورد. تصادف در این جهانی که همه چیزش تحت قاعده و قانون منظمی می باشد، محال است. همان قاعده و قانون ریاضی که اراده ای نهانی و حکمتی آسمانی آن را ایجاد کرده است. آنچه ما تصادف می پنداریم، نتیجه نیروهای غیبی است که ما از چگونگی تاثیرات آنها اطلاعی نداریم و به خصوصیات وجودی آنها پی نبرده ایم، در صورتی که گرداگرد ما از این نیروها، پر می باشد. پس ممکن نیست که این انتظام دقیق و زیبائی که در منظومه خورشیدی برقرار است، حمل بر تصادف شود و بایستی اعتراف نمود که نظم دهنده ای برای این نظم دقیق و زیبا موجود است.
لاپلاس سپس می گوید: بر طبق قوانین ریاضی که کپلر و نیوتن اکتشاف کرده اند در منظومه خورشید، ستارگان به دور خورشید می گردند و قمرهای هر سیاره به دور آن می گردد و مدارانشان به شکل اهلیلجی می باشد و چون سیارات و اقمار، مانند خورشید، دارای نیروی جاذبه هستند، لذا بعضی از آنها در بعض دیگر، دارای تأثیراتی متناسب می باشد که با ربع مسافتی که میان آنها موجود است، تناسب معکوس دارد و خللهائی در مدارهای آنها وارد می آید و تکرر و تراکم خللها، موجب تغییر مدار و سقوط سیارات بر خورشید و سقوط اقمار بر سیارات می باشد، و یا منجر میشود که پاره ای از ستارگان، از منظومه شمسی خارج شوند و بعضی با هم تصادم کنند و بهم بخورند و انواع فشارها بر سطوح آنها وارد آید یا خطرات و اختلالات دیگر رخ دهد.
دانشمندان، جمیع این احتمالات را، در نظر گرفته اند و پس از مطالعه، جدولهای دقیق رصدی، در مدت 20 قرن برای ایشان ثابت شده که منظومه خورشیدی ما، از این خطرها مصون و محفوظ می باشد و در برابر این اضطراریات و تموجات، توازن کاملی برقرار است. آیا این مصونیت در منظومه شمسی ما، ممکن است خودبخود پیدا شده باشد؟ هرگز...