عطاء بن ابی رباح

نام او و کنیه اش ابو محمدعطا، رباح اسلم و به روایتی سالم است. از خاندان ابی میسره بن ابی خثیم فهری (بنی فهر) و از بردگان آزاد شده بود. در روستای جند از توایع یمن به دنیا آمد و در مکه بزرگ شد. در همانجا خواندن و نوشتن قرآن را یاد گرفت و بعد به مردم تعلیم داد. تا اینکه در مکه جزو فقهای بزرگ و محدث و تابعین کرام شد. در روزگار خود در مکه، فقیهی بزرگ شد و بیشتر فتوا را به مردم، او می داد. به فرموده امام محمد باقر (ع)، از داناترین مردم و اعلم مردم به مناسک حج بود. در مجلس او همواره نام و یاد خدا بود. اگر از او چیزی سوال می شد بسیار نیکو پاسخ می داد و هرگاه خودش صحبت می کرد جامع و کاملا از عهده بر می آمد. آثار سجده همیشه در پیشانی او بود. عطا بن ابی رباح، سیه چهره بود و یک چشمش نابینا، لنگ میزد و پای او شل بود و در آخر عمر به طور کلی کور شد. او در سال 114 قمری در مکه وفات کرد. سن او در آن موقع 88 سال بود.