نعمتهای بهشتی از منظر احادیث و روایات

باید دانست كه در بهشت چون عالم تجرّد و اطلاق است، مؤمنین هر چه بخواهند، و هر چه در تحت طلب و مشیّت آنان قرار گیرد، و هر چه اشتها كنند، برای آنها حاضر و موجود است. یعنی به مجرّد درخواست باطنی و مشیّت درونی، برایشان حاضر است؛ حال تا خواست و طلب و اشتهای هر كس چه باشد.

نعمتهای مخفی بهشتی
عاصم بن حُمید راوی این حدیث گوید: من به حضرت عرض كردم فدایت شوم! من میخواهم مطلبی از شما سؤال كنم و لیكن شرم و حیا میكنم! حضرت فرمودند: بپرس! عرض كردم آیا در بهشت غِناء (آوازه خوانی و زنهای مغنّی و آوازه خوان و مجالس تغنّی و طرب و موسیقی) هست؟ حضرت فرمودند: در بهشت درختی است كه خداوند چون به بادهای بهشتی امر كند و به حركت درآیند، برگهای آن درخت بهم میخورند و در اهتزاز می آیند، و چنان صدای غنای لطیف و عالی میدهند كه خلائق همانند آنرا نشنیده اند؛ و این عوض ترك سَماع و غنای محرَّمی است كه در دنیا از خوف خدا كرده اند.
عرض كردم: فدایت شوم! قدری برای من درباره مؤمن و آثار خصوصی آن زیادتر بیان كنید! فرمود: «إنَّ اللَهَ خَلَقَ جَنَّةً بِیَدِهِ، وَ لَمْ تَرَهَا عَیْنٌ وَ لَمْ یَطَّلِعْ عَلَیْهَا مَخْلُوقٌ. یَفْتَحُهَا الرَّبُّ كُلَّ صَبَاحٍ فَیَقُولُ: ازْدَادِی رِیحًا، ازْدَادِی طِیبًا! وَ هُوَ قَوْلُ اللَهِ تَعَالَی: فَلاَ تَعْلَمُ نَفْسٌ مَآ أُخْفِیَ لَهُم مِن قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزَآءَ بِمَا كَانُوا یَعْمَلُونَ؛ خداوند یك بهشت را به دست خود آفریده است، و هیچ چشمی آنرا ندیده است، و هیچ آفریده ای از آن آگاه نگردیده است. و خداوند آنرا هر صبحگاهی باز میكند و به آن میگوید: بویَت فراوان باد، عطرت فراوان باد! (یعنی پیوسته و مدام عطرت و رائحه پاك و طیّبت را زیادتر كن) و اینست گفتار خدای تعالی كه هیچ نفسی نمیداند كه آنچه برای او مخفی شده است، در پاداش كرداری كه در دنیا انجام میداده است چیست؛ پاداشی كه موجب تری و تازگی چشمهاست!» (تفسیر قمی، طبع سنگی، ص 512 و 513؛ و از طبع حروفی، مطبعة النّجف: ج 2، ص 169 و 170).
در الدر المنثور است كه ابن ابى شیبه، عبد بن حمید، ترمذى، ابن جریر، ابن منذر، آجرى در كتاب "شریعت"، دارقطنى در كتاب "رؤیت"، حاكم، ابن مردویه، لالكائى در كتاب "السنة"، و بیهقى، از ابن عمر روایت كرده اند كه گفت: رسول خدا (ص) فرمود: پست ترین منازل بهشت منزل كسى است كه همه نظرش به بهشت خود و همسران و نعیم و خدمتگزاران و میز و صندلى هاى خویش است، كه به مسافت هزار سال راه طول دارد، و گرامى ترین اهل بهشت و محترم ترین آنان نزد خدا كسى است كه صبح و شام به روى خدا نظر مى كند. آن گاه این آیه را تلاوت فرمود: «وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌ إِلى رَبِّها ناظِرَةٌ؛ (آرى) در آن روز صورتهایى شاداب و مسرور است، یعنى صورت هایى كه در آن روز سفید و با صفا است همه روزه به روى خدا نظر مى كند» (قیامت/ 22 و 23) (الدر المنثور، ج 6، ص 290).
در حدیث است كه اهل بهشت جملگی جُرْد و مُرْد هستند. جُرْد جمع أجْرَد، و مُرْد جمع أمْرَد است، و هر دو به معنای بی مو، و بدون ریش و محاسن است.