نقش خطا و گناه در سقوط روحی انسان

در احادیث ذکر شده: «ما من شی افسد للقلب من خطیئة ان القلب لیواقع الخطیئة به حتی تقلب علیه فیصیر اعلاه اسفله»؛ «هیچ چیزی به اندازه خطا و لغزش و گناهکاری روح را بیمار و فاسد نمی کند، روح پشت سر هم کار سیاه انجام می دهد تا آنجا که یکسره زیر ورو می شود و فطرت بشری به یک حیوان درنده و بلکه بدتر از آن تبدیل می شود.»

در حدیث دیگر اینطور آمده که در هر روحی یک نقطه سفید هست، اگر آدمی گناهی بکند در آن نقطه سفید یک نقطه سیاه پیدا می شود، اگر از این گناه پشیمان شود و توبه کند آن نقطه تاریک محو می شود و اگر به گناه و ... ادامه بدهد آن نقطه سیاه توسعه پیدا می کند تا تمام آن سفیدی را بگیرد، همین که دیگر قسمت سفیدی باقی نماند سقوط این آدم قطعی است، امیدی به بازگشت او نیست.
بعد در همین حدیث فرمود: این است معنای آیه 14 سوره مطففین: «کلا بل ران علی قلوبهم ما کانوا یکسبون»؛«درباره اینها سخن مگو، اعمال تاریک و سیاه اینها به صورت زنگاری بر روی قلبشان در آمده است.» این آیه حالت سقوط اخلاقی و روحی بشر را ذکر می کند.

منـابـع

کلیــد واژه هــا