پیش بینی امام علی (ع) در مورد فتنه امویان

برای ما تحقیق در امر حادثه حکومت اموی تنها جنبه تعجب آمیز ندارد. این یک امر سطحی نبوده که فقط مربوط به سیزده قرن پیش باشد که بگوئیم آمد و رفت. این، خطری بود برای اسلام از آن روز تا روزی که خدا می داند. حتما اگر ما بخواهیم به تاریخ روحیه خودمان رسیدگی کنیم باید به تاریخ اموی رسیدگی «کنیم». فکر اموی در زیر پرده و لفافه با فکر اسلامی مبارزه می کرد. عنصر فکر اموی داخل عناصر فکر اسلامی شد. ای بسا که در فکر همان هایی که هر صبح و شام بنی امیه را لعنت می کنند، عنصری از فکر اموی موجود باشد و خودشان خیال کنند فکر اسلامی است و قطعا این طور است (اموی ها رفتند ولی مع الاسف عناصر فکر اموی و رژیم اموی باقی ماند و با تغییر، جزء اصول زندگی ما شده. امروز هم اصول معاویه ای عامل دیانت را استخدام کرده علیه دیانت و نمی شود یک کلمه علیه اصول اموی سخن گفت. به اندازه گریه ای که در پای پیراهن عثمان ریختند باز می ریزند). مثل موضوع رعایت شئونات در مصرف زکات و خمس و در استطاعت حج و در نفقه زوجه و امثال اینها.
امام علی (ع) به خطر سلطه اموی زیاد اهمیت می داد و اعلام خطر می کرد ولی کمتر کسی متوجه می شد و خودش هم می فرمود بعدها متوجه می شوید: «فعند ذلک تود قریش - بالدنیا و ما فیها - لو یروننی مقاما واحدا و لو قدر جزر جزور لا قبل منهم ما اطلب منهم الیوم بعضه و لا یعطوننیه؛ و آن هنگام است که قریش آرزو می کند در برابر دنیا و مافیها یک بار مرا ببینند هر چند به قدر کشتن شتری باشد «لحظاتی اندک» تا آنچه اینک اندکش را از آنان می خواهم و به من نمی دهند بپذیرم. (نهج البلاغه، خطبه 93)
از جمله راجع به فتنه اموی فرمود: «ان الفتن اذا اقبلت شبهت، و اذا ادبرت نبهت؛ وقتی فتنه ها رو آورند حق و باطل را به هم بیامیزند.» «و راه تشخیص را ببندند» و چون پشت کنند و از بین روند آگاه کنند و حق را روشن سازند...
ایضا: «ایها الناس سیأتی علیکم زمان یکفأ الاسلام کما یکفأ الاناء بما فیه...؛ ای مردم به زودی زمانی فرا رسد که اسلام وارونه شود چنان که یک ظرف وارونه شود و محتوای آن بریزد.» (نهج البلاغه، خطبه 103)
و ایضا: «فما احلولت لکم الدنیا فی لذتها؛ و دنیا با لذاتش به کام شما شیرین نیامد.» (نهج البلاغه، خطبه 105)
و ایضا: «مالی اراکم اشباحا بلا ارواح؛ چرا شما را اشباحی بی روح می بینیم؟» (نهج البلاغه، خطبه 108)
چند موضوع را علی (ع) پیش بینی کرد:
1- ظلم و استبداد و استیثار بنی امیه و اینکه دیگر از این عدل و مساوات امروز خبری نخواهد بود و از «لا یتخذ بعضنا بعضا اربابا من دون الله»؛ «و هیچ کس از ما دیگری را به جای خداوند صاحب اختیار نگیرد.» (آل عمران/64) و از اینکه «لن تقدس امة لایؤخذ للضعیف فیها حقه»؛ «ملتی که حق ضعیفان را از زورمندان با صراحت نگیرد هرگز پاک و پاکیزه نمی شود.» (نهج البلاغه، نامه 53 «عهدنامه مالک اشتر نخعی»)... خبری نخواهد بود که فرمود: «لا یکون انتصار احدکم منهم الا کانتصار العبد من ربه؛ و یاری جستن هیچ کدام از شما از آنها نیست مگر به مانند یاری جستن بنده از مولای خودش.» (نهج البلاغه، خطبه 93) مسلم بن عقبه در وقعه مدینه از مردم بیعت بر عبودیت و غلامی یزید گرفت. اینطور پیش بینی مولا محقق شد.
2 - اینکه نخبه ها و نیکان و فهمیدگان و روشنفکران شما را خواهند کشت و هر سری که در آن سر، مغزی و در آن مغز، برقی از روشنی موجود باشد روی تن باقی نخواهند گذاشت، که فرمود: «عمت خطتها و خصت بلیتها و اصاب البلاء من ابصر فیها و اخطأ من عمی عنها»؛ «دایره حکومتش همگانی است و گرفتاری آن برای خاصه «شیعیان» است، بلای آن دامنگیر آگاهان و بینایان است و کور دلان را هدف خود نمی گیرد.» (همان)
3- حرمت احکام اسلام عملا از بین می رود. حرامی باقی نمی ماند مگر آنکه حلال می شود: «والله لا یزالون حتی لا یدعوا الله محرما الا استحلوه، و لا عقدا الا حلوه، و حتی لا یبقی بیت مدر و لا وبر الا دخله ظلمهم و نبابه سوء رعیهم»؛ «و به خدا سوگند پیوسته زمام حکومت را به دست دارند تا جایی که تمام حرام های الهی را حلال سازند و همه پیمان های خدا را بشکند و خانه ای گلی و خیمه ای پشمینه ای نماند جز اینکه به ظلم آنها گرفتار آید و سوء رفتارشان آنان را پراکنده سازند.» (نهج البلاغه، خطبه 98)
عبدالله بن حنظله گفت: ما از پیش کسی می آییم که «ینکح الامهات و الاخوات؛ با مادران و خواهران خود نکاح می کند(یزید).»
4- اینکه اسلام مورد تحریف و پشت رو کردن قرار می گیرد، عناصر غیر اسلامی وارد افکار مردم می شود: «یکفأ الاسلام کما یکفأ الاناء؛ اسلام همچون ظرفی که واژگون شود و آنچه در آن است بریزد واژگون شود.» (نهج البلاغه، خطبه 103)
«و لبس الاسلام لبس الفر و مقلوبا؛ و اسلام مانند پوستین وارونه پوشیده شود.» (نهج البلاغه، خطبه 108)
همه اینها که علی مثل اینکه در آینه ببیند دیده، واقع شد و یک سر محبت زائد الوصف عده ای نسبت به علی (ع) گذشته از سیرت و عدل و خلقش، وقوع این پیش بینی ها بود.

منـابـع

کلیــد واژه هــا