المؤید فی الدین، هبة الله بن موسی بن داود شیرازی

شاعر اهل بیت علیهم السلام در قرن پنجم هجری المؤید فی الدین، داعی الدعاة هبة الله بن موسی بن داود شیرازی؛ مرد علم و ادب، با آنکه اصلا ایرانی و از اهل شیراز بوده است، از اجله علماء علوم عربیت و از بزرگان اساتید ادب عرب به شمار می آید، و حقا می توان او را از نوابغ شمرد. در شیراز در حدود سنه 390 متولد شد و در آنجا نشو و نما یافت، و در بلاد و شهرهای بسیاری گردش کرد، تا آخر الامر در مصر اقامت گزید و در سنه 470 وفات یافت.
از شیعیان خالص و واله اهل بیت علیهم السلام بوده است، و در راه تبلیغ مکتب تشیع تحمل رنجها و مصائبی را نموده است و با سختی ها و مشکلات روبرو شده است، ولی هیچ گاه از همت عالی خویش تنازل نکرده و هر حادثه و هر مصیبت گرچه جانکاه و کمرشکن بود، او را از اراده و تعهد خود منصرف نمی نموده است، و هر مشکل را کوچک و آسان می شمرده است.
خود در سیره ای که در احوال خود نوشته است (در صفحه 99) در مقابل خلیفه عباسی المستنصر بالله خود را چنین توصیف می کند که: «و انا شیخ هذه الدعوة و یدها و لسانها و من لا یماثلنی احد فیها!؛ من بزرگ و پیر مکتب تبلیغ و ترویج مذهب تشیع می باشم، و دست و زبان این مکتبم، و کسی هستم که هیچکس در این مکتب تبلیغ و ترویج همانند من نیست!»
مؤید فی الدین از مروجین فاطمیون بود، و در این راه از هیچ مهمی کوتاهی نمی کرد و از هیچ چیز نمی هراسید. و در علم مناظره و احتجاج دست توانائی داشت. و اطلاع وسیع و گسترده ای در تاریخ و معالم دین، و ابحاث راقی ای از کتاب و سنت داشت، و بر دقائق و رفائقی از رموز و محتوای آن دست یافته بود.
با علمای سنی مذهب شیراز- چنانکه خود در سیره خودش می نویسد – در حضور سلطان ابی کالیجار مباحثه و مناظره ای می کند که قدرتمندی و تضلع او را در احاطه به علوم دینیه و تاریخ و کتاب و سنت می رساند. این سیره را در احوال خود بین سنوات 429 و 450 نوشته است. و علاوه بر کتب متعددی که نوشته است، رساله ها و نامه هائی دارد که درآنها با ابوالعلاء معری در موضوع خوردن گوشت مناظره نموده است. («الغدیر» ج4، ص 311 ملخصا)

منـابـع

کلیــد واژه هــا