اعتماد به نفس پایه اصلی زندگی فردی و اجتماعی

اعتماد به نفس
برنامه عمومی اسلام این است که انسان جز خدای یگانه کسی را نپرستد و به کسی جز وی -که پروردگار جهان است- کرنش نکند و سر تعظیم فرو نیاورد. همه و همه آفریدگان و پروردگان خدا می باشند و روزی او را می خورند و کسی را بر کسی حق تقدم نیست، مگر آنچه به سوی خدا برگردد. هر فرد مسلمانی باید به نفس خود اعتماد داشته باشد و از استقلالی که خدای متعال به وی داده، استفاده کند و وسایلی را که به وی ارزانی داشته به کار اندازد و راه زندگی را بپیماید، نه این که به دیگران امید بسته و هر روز، شریکی برای خدا بگیرد و بت تازه ای بتراشد.
خادم باید بداند که نان خود را می خورد، نه نان مخدوم را، کارگر باید بداند که بهره دسترنج خود را می برد، نه بخشش رایگان کار فرما یا ارباب خود را، هر کارمندی باید ایمان داشته باشد که مزد کار خود را می برد، نه عطیه و هدیه رئیس یا اداره مربوط یا دولت یا جامعه را و بالاخره، انسان آزاد نباید جز خدا به کسی امید بسته و کرنش کند وگرنه در باطن، همان پستی و بردگی شرک را خواهد داشت که بت پرستان در ظاهر دارند.
مضار زندگی اتکالی
زندگی اتکالی -یعنی به امید و پشتیانی دیگران زیستن- در حقیقت، از دست دادن افتخار انسانی و شرافت استقلال و آزادی و منشأ همه گونه بزه و زشت کاری های اجتماعی است که از خواری و پستی سرچشمه می گیرد. کسی که به امید دیگران نشسته، چشم به دست این و آن می دوزد، در حقیقت اراده و شعور خود را در این راه می فروشد، باید تملق کند، باید هر چه بخواهند و بگویند -حق یا باطل، زشت یا زیبا- انجام دهد و به هر عار و ننگی تن در دهد، بیگانه پرستی نماید، به هر ستم و ناروایی راضی شود و بالاخره، همه حدود و مقررات انسانی را به هیچ شمرد.
سؤال در غیر حال ضرورت، در اسلام حرام است و مساعدت مالی فقرا که جزو مقررات اسلامی است، تنها شامل حال فقیرانی است که مزد کارشان با مخارجشان برابری نمی کند یا از کار باز مانده اند.

منـابـع

کلیــد واژه هــا