جنگیدن در ماه های حرام، یکی از گناهان کبیره

یکی از گناهان کبیره، جنگ کردن در ماههای حرام است، و آن چهار ماه می باشد: ذیقعده، ذی الحجه، محرم، رجب، و مراد ابتداء به جنگ کردن مسلمانان است که در این چهار ماه حرام می باشد. بنابراین اگر از طرف کفار، یا کسانی که حرمتی برای این چهار ماه قائل نیستند، ابتداء به جنگ شود، بر مسلمین جایز است که با آنها در چهار ماه کارزار نمایند. برای کبیره بودنش، تصریح قرآن مجید کافی است که می فرماید: "یسئلونک عن الشهر الحرام قتال فیه قل قتال فیه کبیر و صد عن سبیل الله و کفر به و المسجدالحرام و اخراج اهله منه اکبر عندالله"، «از تو کارزار کردن و جنگ کردن در ماه حرام را می پرسند،  بگو کارزار در ماه حرام گناه بزرگی است» (سوره بقره/ آیه 217). و چون کبیره بودن جنگ در ماههای حرام را تصریح فرمود، آن گاه در بقیه آیه چهار گناه دیگر را از آن بزرگتر می داند، و بنابراین کبیره بودن آن چهار گناه دیگر هم ثابت می گردد، و آن چهار گناه عبارت است از: بازداشتن از راه خدا، کفر به خدا، بازداشتن مردم از مسجدالحرام و بیرون کردن اهل مسجدالحرام را از آن، این چهار چیز از کارزار در ماههای حرام نزد خدا بزرگتر است.

در شأن نزول آیه و تحقیق در اطراف آن، تفصیلی است. برای اطلاع، به تفسیر مجمع و منهج و نظائرش مراجعه شود. چیزی که دانستنش در اینجا لازم است، معنی و مراد از «صد عن سبیل الله» است که کبیره بودنش مسلم، و در چند مورد از قرآن مجید آن را از کارهای کفار و منافقین شمرده، از آن جمله در سوره ابراهیم/ آیات 2-3 می فرماید: «وای بر کافران از عذاب سخت، آنان که زندگی دنیا را دوست داشته و آن را بر آخرت اختیار کردند و مردم را از راه خدا باز می دارند.»

مراتب صد عن سبیل الله:
1- سخت ترین مراتب آن، بازداشتن دیگری است از ایمان آوردن به خدا و سایر عقائد حق مانند علمای یهود و نصارا که نمی گذارند حقانیت و نبوت حضرت محمد بن عبدالله صلی الله علیه و آله، بر قوم ایشان ظاهر شود و به آن معتقد گردند. و مانند علمای سنی که نمی گذارند مسلمانان سنی، امامت و خلافت بلافصل علی بن ابی طالب و همچنین امامت یازده فرزندانش را بدانند.

2- باز داشتن دیگری را از اطاعت کردن و عمل نمودن به واجبات و ترک محرمات الهی، مانند آنکه، شخصی که حج بر او واجب شده و می خواهد برود، دیگری مانعش شود و به وسیله ای او را باز دارد. و همچنین نماز و روزه و سایر واجبات و جائی که ترک امر به معروف و نهی از منکر گناه کبیره است و بر آن عذاب های شدید وعده داده شده، پس چگونه است حال کسی که، از معروف نهی کند یا به منکر امر نماید.

3- بازداشتن دیگری را از کار خیری که نزد خداوند پسندیده و موجب قرب به جا آورنده می گردد. مانند بازداشتن دیگری را از انفاق در راه خدا و سایر امور مستحبه. هر چند قسم سوم را نمی توان گفت حرام است، لیکن احتیاط  در ترک آن است زیرا شخص باز داشته شده از خیر، در قیامت می تواند از او مواخذه کند  و بگوید: به من ظلم کردی و مر ا از سعادت و موجبات قرب بازداشتی.

حضرت صادق علیه السلام: «خدا لعنت کند، برندگان راه خیر را. پرسیدند: این ها چه کسانی اند؟ فرمود: کسی است که به او از دیگری احسانی و خیری برسد و او کفران کند و به این جهت، دیگر صاحب خیر به دیگران  احسان  نکند و خیری نرساند.»

منـابـع

کلیــد واژه هــا