اسوه های نبرد
نبردهاى صدر اسلام شاهد حضور پیکارگران سلحشور و سخت کوشى بود که در تاریخ جنگها کـم نظیرند. در این میان، برخى از آنها برجستگى ویژه اى دارند که به عنوان نمونه به چند نفرشان اشاره مى کنیم.
1 ـ حـضـرت على بن ابى طالب (ع): امیر مؤمنان و سرآمد مجاهدان، على (ع) در بیشتر جنگهاى صـدر اسـلام شـرکـت داشـت. بـه ویـژه مـشـکل جنگهاى بزرگ با قدرت بازو، فکر و درایت و قوه ربانى آن بزرگوار حل مى شد. او عاشق دلباخته پروردگار بود و در صحنه پیکار در بهشت را هـمیشه بر روى خویش گشوده مى دید. حضرتش که عزتمندى و سرافرازى اسلام را در جهاد جـسـتـجـو مـى کـرد، لحظه اى در این راه نیاسود و زره نبرد را از تن بیرون نکرد و بزرگترین گـردنـکشان عرب و یهود با شمشیر او از پاى درآمدند؛ و در این راه چنان رشادتى از خود نشان داد که مشرکان به وى لقب (مرگ سرخ) دادند. روزى که عمروبن عبدود بر اسبش نهیب زد و از خندق گذشت، همه نفسها در سینه حبس شد و کسى خـود را هـماورد او نمى دید. على (ع) پیش رفت و بر او چنان ضربتى زد که ارزش آن از عبادت جـن و انـس فـراتر رفت. همو بود که عربده جوییهاى مرحب خیبرى را خفه ساخت و او بود که در سـخـت تـرین شرایط با کمال رشادت سوره برائت را در مکه قرائت کرد و هزاران نمونه دیگر که در اینجا مجال بازگویى آنها نیست.
2 ـ حمزه سیدالشهدا: حضرت حمزه دلاورى بى باک و چونان شیر شرزه بر دشمن حمله مى برد. وحـشـى در جـنـگ احـد مأمـور شـد کـه از ایـن سـه تـن یـکـى را بـکـشـد: رسـول خدا (ص)، على (ع ) یا حمزه. او دید که رسول خدا به وسیله یارانش محافظت مى شود و عـلى (ع) بـا هـوشـیـارى مـى جـنـگـد، امـا حـمـزه وقـتـى دشـمـن را دنبال مى کند، چنان خشمگین مى شود که به هیچ چیز توجه ندارد. وحشى نیز وى را براى اجراى نیت پلید خود انتخاب کرد و او را به شهادت رسانید.
3 ـ حـنـظله: وى جوانى تازه داماد بود. شبى که عروس را به خانه آورد، فردایش کوس جنگ احد نـواخته شد. حنظله عاشق جهاد در راه خدا بود و هیچ چیز او را از رفتن به میدان نبرد بازنداشت. وقـتـى صـحنه حرکت مجاهدان براى رویارویى با دشمن را دید، همه چیز را فراموش کرد. همسر جوان را همراه تمام لذتهاى زندگى در خانه گذاشت و خود به میدان جنگ رفت. آن قدر در رکاب رسـول خـدا (ص) جـنگید تا به شهادت رسید. او که سر از پا نشناخته به جنگ آمده بود براى ایـنـکـه از لشـگـر عـقـب نـیفتد فرصت پیدا نکرد غسل جنابت را انجام دهد. پیامبر خدا (ص) پس از شهادت او فرمود: «حنظله را ملائکه غسل مى دهند.»
4 ـ ابـودجـانـه انـصـارى: او مردى کوتاه قد و بلند همت بود و رشادتى کم نظیر داشت، هنگام نـبـرد پارچه اى سرخ رنگ به پیشانى مى بست؛ (گویا رزمندگان اسلام نیز در جنگ تحمیلى عـراق پـیـشانى بندهاشان را از وى الگو گرفته بودند.) ابودجانه افتخار یافته بود که با شمشیر پیامبر (ص) با دشمن بجنگد. از این رو، به او ذوالسیفین (صاحب دو شمشیر) لقب داده بودند.
5 ـ ام عـماره: از دیگر کسانى که در راه پیروزى اسلام فداکارى کرد، نسیبه دختر کعب، مشهور بـه ام عـمـاره اسـت. او در جـنـگ احـد مـثـل مـردان جـنـگـیـد و مـورد تـشـویـق رسـول خـدا (ص) قـرار گـرفـت. حـضـرتش به فرزند او عماره فرمود: «امروز مقام مادر تو از مردان جنگى (نام دو تن از مردان را برد) والاتر است.»
Sources :
ارزیابی سیاسی و نظامی جنگهای پیامبر- پژوهشکده تحقيقات اسلامي سپاه