یکی از ویژگی های قلب و روح انسان
خداوند در قرآن کریم می فرماید:
«یقلب الله اللیل و النهار ان فی ذلک لعبرة لاولی الابصار»؛ «خداست که شب و روز را جابجا می کند. به راستی در این تبدیل و دگرگونی برای صاحبان بصیرت درس عبرتی است.» (نور/44)
"تقلیب" به معنای جا به جا کردن است. "قلب" هم از همین ماده است. در اصطلاح علمای علم "صرف"، وقتی که حروف کلمه ای پس و پیش شود، می گویند اینجا قلب شد. قلب انسان را چرا می گویند قلب؟ چون دائما در حال تقلب یعنی حرکت و هیجان و ضربان است و مخصوصا به روح انسان از آن جهت "قلب" می گویند که هر آنی در یک خیالی و یک اندیشه ای است؛ یک وقت رویش به این طرف است و یک وقت به آن طرف.
پیامبر اکرم (ص) در مثل عجیبی فرمود:
«انما مثل هذا القلب کمثل ریشه فی فلاة یقلبها الریح ظهرا لبطن»؛ «مثل دل انسان مثل پری است در صحرایی، که آن پر را به درختی آویخته باشند.»
اگر شما پری را که در صحرا به درخت آویخته اند نگاه کنید، یک لحظه آن را آرام نمی بینید، به این طرف و آن طرف بر می گردد. قلب انسان هم همین طور است، دائما معرض خاطرات مختلف، خیالات مختلف و توجهات مختلف است. یک وقت در این موضوع فکر می کند، یک وقت در آن موضوع می اندیشد. یک وقت از آن طرف، یک وقت از این طرف. یک وقت حب، یک وقت بغض. یک وقت ناراحتی، یک وقت راحتی. به همین دلیل به روح انسان، قلب گفته می شود.
Sources :
مرتضی مطهری- آشنایی با قرآن جلد 4- صفحه 208-209